عقل کل لوح قضا می‌خوانمش
اول مجموع عالم دانمش
صورت او آدم معنی بود
خازن گنج الهی خوانمش
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
عقل کل لوح قضا می‌خوانمش
اول مجموع عالم دانمش
صورت او آدم معنی بود
خازن گنج الهی خوانمش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر عقل کل را به عنوان منبعی از دانایی و حکمت توصیف می‌کند که تمام عالم را در بر می‌گیرد. او انسان را به عنوان نماینده‌ای از این عقل دانسته و او را خزانه‌دار گنج‌های الهی می‌داند. به عبارت دیگر، انسان به عنوان مخلوقی با روح و عقل، ظرفیتی برای دریافت و درک دانش الهی دارد.
هوش مصنوعی: من تمام حقیقت و سرنوشت را از علم کامل می‌دانم و به‌عنوان نخستین حقیقت، مجموعه‌ی کل جهان را می‌شناسم.
هوش مصنوعی: چهره او نشان‌دهنده معنای انسانیت است و من او را نگهبان گنجینه‌های الهی می‌نامم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
گفت ره بنما که من چون دانمش
در درون جان چه سان بنشانمش
وآن دگر گفت ار بگوید دانمش
ور نگوید در سخن پیچانمش
نعمت الله مظهر او دانمش
صورت اسم الهی خوانمش
میرود دل من ز پی می خوانمش
باز مر بر جای خود گردانمش
چاک چاک از نوک خود گردانمش
نیمه ئی از موج خون پوشانمش
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.