همه بخشیده بود و بَرفِشانده.

به خَورد و داد، کامِ خویش رانده.

ستاره هریکی بر جای مانده

چو مروارید در مینا نشانده

خیال دوست در دیده بمانده

ز چشمش خواب نوشین را برانده

تو بودی از جهان با من بمانده

مرا از داغ تنهایی رهانده

هوا او را ز بستر بر جهانده

ز دل صبر و دیده خواب رانده

همه خاک زمین بر سر فشانده

ز دو نرگس دو رود خون دوانده

برهنه سر برهنه پای مانده

گسسته عقد و درّش برفشانده

مرا بخت بد از گیتی برانده

جهان در خواب و من بیخواب مانده

پزشکانی همه فرهنگ خوانده

ز حال درد او عاجز بمانده

ز کانی کنده و بی بر بمانده

به کانی در جهان گوهر فشانده

به بام گوشک موبد بر، بمانده

به هر راهی یکی دیده نشانده

«‌اقتلوالمشرکین‌» فرو خوانده

به سر تیغ حکم آن رانده

این وثن را خدای خود خوانده

وآن شمن‌وار دین برافشانده

سِرّ او سورهٔ وقا خوانده

دل او مرکب صفا رانده

عمری عمر خود بیفشانده

عمری رفته فرّ حق مانده

تا حدیثِ پیمبر او خوانده

بر خودش اعتماد نامانده

هست در بند لقلقه مانده

از درِ معنی و خبر رانده

کیف اصبحت ای پسر خوانده

ای به زندان نفس درمانده

خود عباپوش و خز به یاران ده

جو تو خور گندمی به ایشان ده

یک قصیده دویست جا خوانده

پیش هر سفله ریش را لانده