تو ازفرغول باید دور باشی

شوی دنبال کار و جان خراشی

بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی

سرمست بدم که کردم این عیاشی

با من به زبان حال می‌گفت سبو

من چون تو بدم تو نیز چون من باشی

نفس نقشی و عقل نقّاشی

طبع گردی و عشق فرّاشی

تا تو از راه خشم و قلّاشی

یا ددی یا بهیمه‌ای باشی

جز به رندی و جز به قلاشی

خرّم و شادمان تو کی باشی

ای کرده ز تیغت فلک تحاشی

فتحت ز حشم نصرت از حواشی

پیروزی و شاهی ترا مسلم

بر جملهٔ آفاق بی‌تحاشی

در بندگی تو سپهر و ارکان

[...]

با دل گفتم که‌ای همه قلاشی

چونی و چگونه‌ای کجا می‌باشی

دل دیده پرآب کرد و گفتا که خموش

در خدمت خیل دختر جماشی

از آن ترسم که فردا رخ خراشی

که چون من عاشقی را کشته باشی

آورده به حفظ دورباشی

از شیر و گوزن خواجه‌تاشی

دولتی باش هر کجا باشی

در رکابت فلک به فراشی

چرا عاشق نباشی تا بباشی

برون از زاهدان رومی خراشی

توان کرد از چنین یاری تحاشی

سزد گر در چنین کاری نباشی

طبیب من مکن از من تحاشی

خلاصم ده ازین صاحب فراشی

جهان چون اوّل و آخر تو باشی

چه گویم این زمان اسرار فاشی

چو معجونی تو اندر حقّه باشی

نکو بنگر که خود زینسان قماشی

در راه نفاق اگر بتی بتراشی

در پیش نهی و جان برو می پاشی

به زآن باشد که در ره قلّاشی

دعوی کنی و دل سگی بخراشی

زین گونه که تو بدل ربایی فاشی

عاشق خواهی ز سنگ صد بتراشی

معشوقی تو بعشق کس نیست گرو

خود هم تو سزد که عاشق خود باشی

ایا حرّی که دستت گاه بخشش

چو ابر بهمنست از سیم پاشی

شکاری کرده ام امروز زیبا

چنان کز سیم سروی بر تراشی

ولیک از شرم رویم می نماید

[...]

گر تو از عاشقان قلاشی

کم از آن گلخنی چرا باشی؟

تا تو مرهون نقش دین باشی

مست نقشی نه مست نقاشی