وبال است بر مرد عمر درازش

چو عمر درازش فزود اندر آزش

سوی چشمهٔ شوربختی شتابد

کرا آز باشد دلیل و نهازش

هر آن ناز کغاز او آز باشد

[...]

هزاران گونه بنماید نیازش

به شیرین لابه و نیکو نوازش

به تلطّف بدار و بنوازش

خیره در انتظار مگدازش

در جهان منگر از پی رازش

چکنی رنگ و بوی غمّازش

در جهان بنگر از پی رازش

چه کنی رنگ و بوی غمازش

چشم گوشست بهر آوازش

گوش چشم است از پی رازش

هست در دور چرخ غمّازش

ای دریغا سنایی آوازش

نادیده هنوز آن رخ غم پردازش

بر بود دلم زلف کمند اندازش

پس با که بگویم که دل من که ربود

یاری که چو بینم نشناسم بازش؟

وزان دیبا که می‌بستم طرازش

نمودم نقش‌هایِ دل‌نوازش

ز هندو جستنِ آن تُرک‌تازش

همه ترکان شده هندوی نازش

دگرگون زیوری کردند سازش

ز در بستند بر دیبا طراز‌ش

هم از راه سخن شد چاره‌سازش

بِدآن دانه به دام آورد بازش

گشتند به لطف چاره سازش

بردند به سوی خانه بازش

وان مهتر میهمان نوازش

می‌داشت به صد هزار ناز‌ش

هرکه از من خرد به صد نازش

بامدادان به من دهد بازش

رازدارانِ پردهٔ سازَش

آگهی یافتند از راز‌ش

چو هنگام وفات آمد فرازش

به پیش مصطفی بردند بازش

که با خلعت چو بستانند نازش

بدان نازش بود عمر درازش

محبت را نصیب از تو گُدازش

عدو را هم نواو هم نوازِش

یکی را خوانده‌ای با صد نوازش

یکی را رانده‌ای با صد گدازش