سپه را ز کار بدی باز داشت

که با پاک یزدان یکی راز داشت

سیم بهره را سوی خود بازداشت

که چون ابر غرنده آواز داشت

ز خوردن یکی هفته تن باز داشت

که با جان رستم به دل راز داشت

به بیچارگی دست ازان بازداشت

همی گوش و دل سوی اهواز داشت

نه برگستوان،تیر او بازداشت

نه جز تیرگی دیگر کسی ساز داشت

سر کوه بر برج پرواز داشت

مگر با ستاره یکی راز داشت

سنان را ز دانش به سر بازداشت

که گردون ز کارش بسی راز داشت

بترسید و گوشی برآواز داشت

از آن خوش رکابی عنان بازداشت

معنیی در هر هزار آواز داشت

زیر هر معنی جهانی راز داشت

چون زلیخا حشمت واعزاز داشت

رفت یوسف را به زندان بازداشت

رفعت او از بلندی ساز داشت

در درون پرده یک آواز داشت

نزد ما دل سالها بر راز داشت

عاقبت استاد او را باز داشت

نگار من امشب سر ناز داشت

بر افتادگان چشم بد ساز داشت

به یک جام باده به صحرا فگند

دلم هر چه در پرده راز داشت

به سویش نمی دیدم از بیم جان

[...]

گرچه بر رویم در لطف از توجه بازداشت

تا توانست از درم بیرون به حکم نازداشت

جراتم با آن که بی‌دهشت به صحبت می‌دواند

دور باش مجلس خاصم بر آن در بازداشت

بزم شد فانوس و جانان شمع و دل پروانه‌ای

[...]

لنگر تن روح را نتواند از پرواز داشت

موج دریا دیده را نتوان به ساحل بازداشت

ساقی ما در مروت هیچ خودداری نکرد

نشأه انجام را در ساغر آغاز داشت

در جهان آب و گل، ویرانه ای از من نماند

[...]

آن شه خوبان چه در سر ناز داشت

بر سر هر ره قرقچی بازداشت

برد او را بر سر ره باز داشت

بر سر راه بت طناز داشت

گرچه‌ با ناقوس جانش‌ راز داشت‌

از دمش‌ ناقوس لیک‌ آواز داشت‌

شاهزاده به‌ شَه، مدتی راز داشت

با پدر بهرِ راه، جانِ دَمساز داشت

از شکایت ز شِمْر، شور و شهناز داشت

ناگهانش ز خواب، بخت بد باز داشت