به دشت کرب وبلا ازجفای شمر شریر

شهید گشت عزیز دل بشیر و نذیر

هزار ونهصد و پنجاه زخم بر تن داشت

ز تیر و نیزه و زوبین وخنجر وشمشیر

قتیل شد همه انصار او، ز پیر و جوان

[...]

نهاد شمر چو بر خاک، ماه روی حسین

ستاره ریخت فلک بر غبار کوی حسین

حیا نکرد ز روی نبی و فاطمه خصبم

نهاد خنجر بیداد، بر گلوی حسین

به سجده رفت به محراب عشق، روح نماز

[...]

زیر خنجر شه دین، گر ندهد سر چکند؟

حنجر نازک او با دم خنجر چکند؟

عرصهٔ شام پر از لشگر شام است و عراق

شه دین یک تنه با این همه لشگر چکند

به اسیری به سوی شام رود زینب لیک

[...]

خنجر شمر، به قتل شه ابرار، حریص

حنجر شه به دم خنجر خونخوار، حریص

زیر خنجر شه دین، تشنهٔ یک جرعهٔ آب

وز پی کشتن او شمر جفاکار، حریص

شمر می کرد پی کشتن آن شاه شتاب

[...]

یاران مگر حسین ولی خدا نبود؟

یا یادگار فاطمه و مرتضی نبود؟

تا روزگار چید به گیتی اساس ظلم

ظلمی چو ظلم واقعهٔ کربلا نبود

از بی کسی نهاد سر خود به روی خاک

[...]

شاهی که جان سپرد و، ببر مادرش نبود

جز خاک گرم کرب و بلا بسترش نبود

لب تشنه جان سپرد میان دو نهرآب

گویا که آب، مهریهٔ مادرش نبود

در حال احتضار، به هر سو نظر نمود

[...]

شوری که حسین بهر شهادت به سرش بود

از روز ازل کشته شدن، در نظرش بود

بگذاشت قدم تا که به میدان شهادت

دل جای دگر، دیده به جای دگرش بود

تیری که رها می شدی از شست مخالف

[...]

ای شهیدی که لب تشنه بریدند سرت را!

سوختند از پی یک قطرهٔ آبی جگرت را

گرچه خواندند به مهمانیت از شهر مدینه

کوفیان از چه بریدند لب تشنه سرت را

طایر باغ جنان بودی و، با سنگ شقاوت

[...]

ای زخم های پیکرت از اختران فزون

وی چهره ات زخون گلوی تو لاله گون

مقتول چون تو دیده ندیده است تا به حال

قاتل چو شمر، کس نشنیده است تا کنون

جرمت چه بود شمر سرت از قفا برید

[...]

که گمان داشت خزان، گلشن حیدر گردد

که گمان داشت که گل ها همه پرپر گردد

که گمان داشت که از ضربت شمشیر جفا

لاله گون تارک نورانی اکبر گردد

که گمان داشت لب تشنه لب آب، جدا

[...]

رسید موسم ماتم که گریه ساز کنید

فغان و ناله به سبط شه حجاز کنید

شهید کرب و بلا، بی کفن فتاده به خاک

ز اشک غسل دهیدش، بر او نماز کنید

بپا کنید چو بزم عزای شاه شهید

[...]

«در دلم لاله‌صفت، خون جگر می‌ریزد

صدف دیده به رخ، لؤلؤ تر می‌ریزد»

هر زمان یاد کنم از لب عطشان حسین

دجله‌سان، آب سرشکم ز بصر می‌ریزد

بهر خونی که چکید از گلوی او به زمین

[...]

زلف اکبر چو ز خون سر او تر گردید

عقل گفتا که عجین مشک، به عنبر گردید

بر زمین خون ز گلوی شه لب تشنه حسین

آنقدر ریخت که با خاک، مخمر گردید

بدنی را که بدی بسترش آغوش نبی

[...]

شبان تیره از دود فراق دوستان نالم

ز کجر فتاری و بی مهری این آسمان نالم

نمی خندد لبم از بس غم پنهان به دل دارم

بسوزد بند بند استخوانم گر عیان نالم

به روز و شب، ز هجر دوستان و فرقت یاران

[...]

من از جور و جفای چرخ کج‌رفتار، می‌نالم

نه بیمارم ولی چون مردم بیمار، می‌نالم

حسین از جور شمر شوم، لب‌تشنه ز کف جان داد

من از بی‌رحمی شمر جنایت‌کار، می‌نالم

پی انگشتری انگشت او را اهرمن ببرید

[...]

شبان تیره به درگاه کردگار، بنالم

ز جور چرخ و، ز بیداد روزگار، بنالم

چو نی به حال شهیدان نینوا بخروشم

به جان نثاری یاران جان نثار، بنالم

چو در خیال من آید نهال قامت اکبر

[...]

بر سبط نبی گنبد دوار بنالد

شمس و قمر و ثابت و سیار بنالد

ظلمی که بر او رفت یقین تا به قیامت

نبود عجبی گر در و دیوار بنالد

چون حنجر او شمر برید از دم خنجر

[...]

چرا ز غصه شب و روز، زار زار نگریم؟

ز گردش فلک و، جور روزگار نگریم

بهار آل پیمبر ز جور چرخ خزان شد

چرا ز هر مژه چون ابر نوبهار نگریم؟

چرا چو نی، به شهیدان نینوا نخروشم؟

[...]

ای در عزات خالق اکبر، گریسته

جبریل پیک ایزد داور گریسته

در ماتم تو ای شه اقلیم عاشقی!

جد گرامی تو پیمبر گریسته

تنها همین نه جد تو در ماتمت گریست

[...]

چشمی که در عزای شه کربلا گریست

کم نوریش مباد که به اله به جا گریست

گریان در این عزا نه همین چشم ما وتوست

زین ماجرا فرشتهٔ عرش علا گریست

در این عزا که هست عزادارمصطفی

[...]