گر آب دهی نهال، خود کاشته ای

ور پست کنی بنا خود افراشته ای

من بنده همانم که تو پنداشته ای

از دست میفکنم چو برداشته ای

زیان جان گر از دیدارت آید

زیان جان بجان باید خریدن

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسیرا که غلام تو بود

خصمان گویند کاین سخن زیبانیست

خورشید نه مجرم ار کسی بینا نیست

تا کی سخن اندر صفت و خلقت آدم

تا کی جدل اندر حدث و قدمت عالم

تا کی تو زنی راه برین پرده و تاکی

بیزار نخواهی شدن از عالم و آدم

چندان ناز است ز عشق تو در سر من

تا بر غلطم که عاشقی تو بر من

یا خیمه زند وصال تو بر در من

یا در سر کار تو شود این سر من

تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو بکس نسپارم

خالی نه ای از من و نه بینم رویت

جانی که تو با منی و دیدار نه ای

ای دوست بجملگی تو را گشتم من

حقا که در این سخن نه ذوق است و نه فن

گر تو ز خودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان، زان که نزدبی غم عشق تو نفس

تن، زانکه به جز مهر تواش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس

در هجر تو کار بی نظام است مرا

شیرین همه تلخ و پخته خام است مرا

در عالم اگر هزار کام است مرا

بی نام تو سربسر حرام است مرا

هم تو مگر سامان کنی

راهم بخود آسان کنی

زان مرهم واحسان تو

درد مرا درمان کنی

نکند عشق، نفس زنده قبول

نکند باز موش مرده شکار

تا تو توئی تو را به حق ره ندهند

چون بی تو شدی زدیده بیرون ننهند

جوینده تو همچو تو فردی باید

آزاد زهر علت و دردی باید

خصمان گویند کاین سخن زیبا نیست

خورشید نه مجرم ار کسی بینا نیست

کی باشد کاین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یارب چه جگرها است که خون خواهی کرد

در عشق تو از ملامت بی خبران

در جان و جگر خدنگ ها دارم من

در شهر دلم بدان گراید صنما

گر قصه عشق تو سر آید صنما