شها چو حلقه بگوش ستانه تو شدم

روا مدار که چون حلقه از برون درم

به نیم چشم نهانک چو دزد در جلاد

ز دور در رخ دربان شاه می نگرم

در این میانه فرو مانده ام که چون اورا

[...]

ای ز بزم تو با لطایف خلق

پیشه ی گوش و دل شکر رفتن

از پی گوش و گردن مدحت

عقل شاگرد من بدر سفتن

بنده بر در بماند فرمان چیست

[...]

دعا گوی دولت اثیر آنکه وقتی

بخدمت رسیده است درجیش سلطان

مبارک ضمیر تو اشعار او را

پسندیده و گرده تحسین فراوان

بسش داده تعریف و تشریف با تو

[...]

چون بدیدم بدیدهٔ تحقیق

که جهان منزل عناست کنون

راد مردان نیک محضر را

روی در برقع فناست کنون

آسمان چون حریف نامنصف

[...]

ای در زده بدامن بیداد چرخ دست

از دست تو دریده گریبان خویشتن

بیرسمی است پیشه دوران و از توهم

رسمی دگر مبادبرون زان خویشتن

از تو ننالم به هیچکس که به دشمن

شرط نباشد بدوستان گله کردن

یک دلی اندرجهان کجاست که با او

یک گله بتوان ز یار ده گله کردن

دل گواهی می دهد این کعبه اقبال را

کرد معمار فلک دایم به معموری ضمان

پیش این ایوان اگر تقدیر دستوری دهد

سجده آرد طاق کسری نه که طاق آسمان

ظل او غمخوار گان را چون ادم بزم طرب

[...]

خطاست پیش خرد در همه فنون هنر

عطارد ار قلمی راند جز بفتوی من

گرت بود هوس دلبران پرده لطف

بیا که جلوه کنانند وقت اتقی من

بسان طفل نوآموز پیر عقل آنگه

[...]

ز انبوهی جان و دل و ز کوکبه حسنت

آه من مسکین را، ره نیست بسوی تو

از جنت و از ماوی، ما را چه نشان پرسی

اینک لب و خال و خط وینک خم موی تو

صلحی رود میان تموز و خزان چنانک

تا حشر دور چرخ نگرداندش تباه

در جمله خسروی است قزل ارسلان که عقل

از وی بدیگری نبرد راه اشتباه

کارت کزین دو فرقد و یک آفتاب باد

[...]

وحی صریحی ز آسمان سعادت

آیت حق در نظام شان معانی

مسند تو وقف پیشگاه حقایق

جای خرد طرف آستان معانی

بر فلک رای تو مدار مدارج

[...]

در رزم بر فلک زنی ار پر دلی کند

آنجا که سرکشان بزمین درکشند پای

بندند بر خراج بحار آنکه هر بهار

گرددزابرهم چو صدف گون گهر نمای

این خود بهانه ئی است بگریدفلک همی

[...]

بازوی ملک نیامیخت چو تو شمشیری

خامه و هم نیانگیخت چو تو تمثالی

از سرا پرده ی جاه تو هوا دهلیزی

وز ترازوی وقار تو زمین مثقالی

زخمه ی گرز، و،صلیل سرتیغت زعراق

[...]

سماک قدرا، افلاک قدر تا، توئی آنک

به تیغ قادر بیچون قضای مقدوری

دماغ چرخ که پر بادکبر سلطنت است

به پیش امر تو تن در دهد به مأموری

سواد طره توقیع تو بر آتش رشک

[...]

ای فکرت تو بکام کرده

بالای زمانه در زبانی

مرگ از کف خنجر تو جسته

با صد حیلت زنیم جانی

تا صدر جهان پیربنشست

[...]

ای گهرپاک کز خزاین افلاک

بر سر بازار آخشیج فتادی

آب جواهر بلون چهره ببردی

داد طراوت به حسن و ملح بدادی

در دل یاقوت خون زغبن گره شد

[...]

به شرط آنکه هر کاو مست گردد

شود زاین تابخانه تا به خانه

وگر او با حریفی مست خسبد

گناه خود ز خود داند زمانه

به شب چندان خور ای جان بادهٔ ناب

که راهی وا در و دیوار بینی

نه چندانی که چون تا کاهی از خواب

درآیی ... خود چار بینی

بزرگا سرورا از روی انعام

ببخشش فرق کن نیک و بد شعر

چو ندهی کاغذ زر شاعرانرا

بده آخر بهای کاغد شعر

جهان دانش و معنی ، شهاب الدّین تویی آنکس

که چشم عقل کم بیند ، چو تو بسیار دانی را

ز رای سالخوردت دان ، شکوه بخت برنایت

مربّی آنچنان پیری، سزد جوانی را

ز قحط مردمی عالم ، چنان شد خشک لب تا لب

[...]