عشق دانی چیست ترک آرزوست

بلکه ترک دل که منزلگاه اوست

عقل اگر داری مشو از عشق دور

انه مفتاح ابواب السرور

ترک مال وجان، به عشق دوست کن

[...]

الهی گناهانم از حد گذشت

چوکوه گران گشت وچون ریگ دشت

همی بر گناهم دمادم فزود

گناهی که ازمن نیامد نبود

مرا چشم امیدبر عفو توست

[...]

یکی چاکر خویش را زد به سر

که فرمان نبردی چرا زودتر

تو رانعمت از بهر خدمت دهم

بدین گونه خدمت چه نعمت دهم

که تا من نبینم ترا دور شو

[...]

شبی یاد دارم که جمعی به دشت

نشستیم تا نیمی از شب گذشت

یکی بهر رفتن ز جا شده بلند

رفیقان بگفتندش ای هوشمند

کسی را ز ما همره خود ببر

[...]

چوعمرم نه وه شد از هفت وهشت

به لهو ولعب روز وشب صرف گشت

چو از سال ده عمرم آمد به بیست

نگشتم خبر زاین که تکلیف چیست

چو از بیست عمر من آمد به سی

[...]

برون رفت از شهر موشی به دشت

برای تفرج پی سیر و گشت

به صحرا به سوراخ موشی رسید

در آنجا یکی موش دشتی بدید

چو همجنس بودند وهم کیش هم

[...]

به فردوس استاد منشاد باد

ز ابجد الی ضظغم داد یار

پس از آن مرا فارسی خان نمود

کلام عرب پس به درسم فزود

چو از صرف و ازنحو گشتم خبر

[...]

خواست موری تا ز وحدت دم زند

دم به وصف خالق عالم زند

از صفات وذات حق گویا شود

در طریق معرفت پویا شود

از صفات الله کند برخی بیان

[...]

ببین صنع صانع دراعضای خود

به حیرت شواز فرق تا پای خود

به یکپاره پیه بنهاده نور

که چشم تو بیند ز نزدیک ودور

به رفتن تو را پای رفتار داد

[...]

گر رمد چشمت ندارد در عدد

عشق را با دوست بینی متحد

دوست با عشق ار چه دانی شدیکی

بشنو از من تا بگویم اندکی

یعنی ار جز دوست داری در ضمیر

[...]

شنیدم که شیخی به بغداد بود

زمستان به راهی گذر مینمود

به کنجی یکی بچه گربه دید

که لرزد ز سرما چواز باد بید

دل شیخ بر حال اوسخت سوخت

[...]

اگر مست هستم وگر هوشیار

به یاد توام دائم ای کردگار

تو را غافر المذنبین نام شد

مرا هم از آن باده درجام شد

عطا شیوه ی تو خطا کار ماست

[...]

چنان قحط سالی به شیراز شد

که روح از بدن ها به پرواز شد

ملخ کرد منزل به بستان و کشت

اثر از تر وخشک برجا نهشت

همه خلق برکنده دل ازحیات

[...]

ز شهزاده دارم دلی پر ز درد

ندانی که بامن ز همت چه کرد

گمانم که او پور شاهنشه است

ز رسم بزرگی دلش آگه است

ندانستم او مرد سوداگر است

[...]

نه هر تاجداری بود شهریار

خروسان بسی دیده ام تاجدار

نه هر خسروی صاحب افسر است

نه هر چیز شیرین شود شکر است

نه هر کس بود زابلی رستم است

[...]

خری باخری گفت در زیر بار

که آسودگی نیست در روزگار

به ما صاحب ار می دهدکاه وجو

ببین جان زما می ستاند گرو

گر ازخسته حالی به کندی رویم

[...]

دلی دارم به تنگی چون دل مور

غمین وخسته خوار و زار ورنجور

دو صد خروار غم جاکرده در او

ندارد گرچه جای یکسر مو

پریشان تر ز مشکین طره یار

[...]

هر آن نعمتی را که بینی به دهر

چه تلخ وچه شیرین چه شکر چه زهر

ز آب وزمین جمله پیدا شده

که آسایش خلق دنیا شده

ز آب وزمین نعمت آماده شد

[...]

سرها اندر حروف است ای پسر

گردی آگه چون شوی صاحب نظر

گر شوی آگه ز اسرار حروف

محوو حیران گردی ازکار حروف

گر شوی عالم به جفر جعفری

[...]

دلی تنگ تر دارم از چشم مور

ولی تا بخواهی در اوخفته شور

به قد خم تر از ابروی دلبرم

ز گیسوی دلبر پریشان ترم

به من هفتخوان گشته این روزگار

[...]