چون قبولش کرد آن سلطان راد

افسر فقرش به تارک برنهاد

پا برهنه چون برآمد از سرای

با قدمها گفت کی فرخنده پای

موزه و نعلینت از این پس حرام

[...]

از برای اهل قرب بارگاه

هست آن را طاعت و این را گناه

زانکه بیند آن نبیند آنچه این

شاه را بیند به خود هرجا قرین

آن بود در بزم و این بیرون در

[...]

حق تعالی گفت با روح الامین

هین برو اخلاص ابراهیم بین

هین برو او را بفرما امتحان

امتحانش کن به پیدا و نهان

داده بود او را خداوند احد

[...]

اکثراً اهل بهشتند ابلهان

ابلهان اینجا و آنجا از شهان

ابلهان در کار و بار این جهان

زیرک و دانا بهر راز نهان

ابلهان اما به نزد این خران

[...]

کو همه در راه یار ایثار کرد

هم تن و هم جان فدای یار کرد

چون شنید از جبرئیل او نام دوست

آمدش در گوش جان پیغام دوست

گفت وه وه از کجا بود این نوا

[...]

کاخ سلطان چون سیاستگه بود

پیش مجرم بدتر از صد چه بود

با هزاران طبل و کوس و کبر و باد

سوی انسانی گرایید ای جماد

اندرین گنبد درافکند از غرور

[...]

این فنای بنده در مولا بود

این فنا از صد لقا اولی بود

این عدم باشد ره کوی بقا

فهم آن خواهی برو تا کربلا

شهسواران بین در آنجا در مصاف

[...]

این نه معنی فنا فی الله بود

هرکسی با این فنا همره بود

بلکه آن باشد که این گردد عیان

بر تو چون خورشید اندر آسمان

خویش را بینی چراغی کور کور

[...]

همچو اختر روز کاندر آسمان

نی ز جرم و نی ز نور آن نشان

گفت با کیوان یکی ایوان نشین

کای در ایوان فلک مسند گزین

ای ز نورت چرخ هفتم راضیا

[...]

ای خدا ای هم تو پیدا هم نهان

هم مکانها از تو پر هم لامکان

نی ز تو جایی پر و نی خالی است

وصف تو از این و از آن قالی است

ای منزه از چه و از چون بری

[...]

این فنا نبود مقام هرکسی

مسند سلطان کجا و هر خسی

این فناء اهل قربست و وصول

چون شدی واصل تورا یابد حصول

مخلصین را هم فناء دیگرست

[...]

هیچ می دانی چه باشد نیستی

نیستی خود را بدان تا کیستی

نیستی چبود همه نقصان تو

عجز و جهل و حاجت و خذلان تو

ضعف و بیم و ناتوانی و قصور

[...]

آن یکی با ماه آمد در جدال

کی تو شمع بزم گردون ماه و سال

ای سپه سالار بزم اختوران

ای تمام اختورانت چاکران

ای چراغ خلوت اهل یقین

[...]

ای خدا ای نوربخش هر ظلم

از تو پیدا هرچه پنهان در عدم

انتظام کشور هستی ز تو

هم بلندی از تو هم پستی ز تو

هرچه هست از توست وز تو هرچه هست

[...]

دید خیکی پر فتاده روی آب

می برد آبش بهرسو با شتاب

می رود گاهی به بالا گه به زیر

گفت با همره که رختم را بگیر

تا برآرم من از این آب و جل

[...]

مر محبین را فنای ثالث است

دوستی هم این فنا را باعث است

این فنا گشتن بود از بهر دوست

سر نهادن پیش لطف و مهر دوست

ذات و وصف فعل خود کردن فدا

[...]

همچو آن پروانه شمع افروختن

هر دمی خود را بنوعی سوختن

بنگرید ای دوستان پروانه را

دادن جان در ره جانانه را

چونکه بیند شمع را اندر وثاق

[...]

ای خدا ای از تو دلها را نشاط

ای به یادت جسم و جان را ارتباط

ای فلک سرگشته ی سودای تو

هستی عالم به یک ایمای تو

پرتو خورشید نورافشان ز توست

[...]

مولوی گیرم که فهمد نیک و زشت

راه دوزخ داند و راه بهشت

چون کند بیچاره نفسش سرکش است

افکند خود را اگر چه آتش است

این روا آن ناروا داند درست

[...]

مرغکی با جفت در پرواز بود

بر زمین و آسمانش ناز بود

در هوا می کرد در هر سو نگاه

خنده ها می زد به سیر مهر و ماه

ناگهان در رهگذاری در نظر

[...]