ای خداوندی که در گیتی مثل شد در سخا

تا ابد از دولت دست و دلت بحر و سحاب

حرفی از جودت صدف را گوشزد گشت و همان

خویش را از شرمساری می کند پنهان در آب

گاه احسان چون درآری دست همت از بغل

[...]

دوش بودم بخواب وقت سحر

که یکی کوفت حلقه ای بر در

گفتمش کیستی درین هنگام

کز تو شد خواب خوش مرا از سر

نه بطبل آشنا هنوز دوال

[...]

چیست آن پیکر سیمین که نگردد یکبار

بمراد دل دانا و بکام هشیار

نکند واهمه ادراک شتابش زدرنگ

نکند باصره ادراک مسیرش ز قرار

نه بیک حال ثباتش چو خیال زیرک

[...]

مژده بلبل راکه آمد گل بباغ شاخسار

شددگر صحن چمن چون محفل از رخسار یار

سبزه را افراخت قامت از نم فیض هوا

لاله را افروخت عارض از دم گرم بهار

همچون نخل طور آتش می دمد از شاخ گل

[...]

درگهت را که هست غیر طور

اینک اینک رسیدم از ره دور

روزگاری گذشت کز حسرت

خورده ام خون چو عاشقان صبور

من مهجور و بس جفای فراق

[...]

تویی آن خسرو عادل بجهان کآوردی

آنچنان کار جهان را بنظام وتدبیر

که اگر گم شود از بیشه غزالی بمثل

می کند عدل قوی پنجه تو ناخن شیر

هر کجا ابر سخای تو شود قطره فشان

[...]

ز دل با تو ای شوخ شیرین‌شمایل

چه گویم که کارت نیفتاده با دل

گرفتم که از حال دل با تو گویم

ترا ز آن چه پروا مر از آن چه حاصل

که آگاهی از حال کشتی نشینان

[...]

ای مبارک همای فرخ‌فال

مرحبا مرحبا تعال تعال

از کجا می‌رسی بگوی بگوی

به کجا می‌روی بنال بنال

تا مر از آن نوا بسوزد دل

[...]

تا تو رفتی چون خدنگم از برای زیباصنم

سرنهادم چون کمان حلقه بر زانوی غم

آن سیه روزم که در شبهای هجران همچو شمع

می فشانم مشت خاکستر بسر تا صبحدم

دل بمرغان چمن نگذاشت از بس ناله کرد

[...]

دوش از این رواق نیلی فام

چون در آویختند پرده شام

اختران از دریچه های فلک

بزدودند جمله زنگ ظلام

من بکنجی نشسته با دل تنگ

[...]

چو چنگ نالم و افغان که نغمه انگاری

چو شمع گریم و دردا که خنده پنداری

دل مرا که خریدار گشته ای ز هوس

چه می کنی که بسی دل برایگان داری

باین معامله بس مایلی و می دانم

[...]

صلا زدند سحر بلبلان گلزاری

که دیده واکن و دریاب فیض بیداری

بمهد خاک چه خوابیده ای ازین غافل

که می کنند ترا قد سیان طلبگاری

تو چند خفته و روحانیان ترا نگران

[...]

دریغا که با خود ندیدم مصاحب

رفیقی موافق، انیسی مناسب

رفیقی که پرسد غمم در مکاره

انیسی که جوید دلم در مصائب

کسانی که با من زنند از وفا دم

[...]

ای سوده بر در تو جبین مه، سر آفتاب؛

ناز تو هم بماه رسد هم بر آفتاب

در صحن باغ سروی و، برطرف بام ماه؛

در انجمن چراغی و، در منظر آفتاب

زان خط نشانه یی است، بهر شهر غالیه ؛

[...]

ای داده نخل قد تو بر، ماه و آفتاب

و افگند سایه خد تو بر ماه و آفتاب

بویی چو بوی تو، نه مگر مشک و غالیه؛

رویی چو روی تو، نه، مگر ماه و آفتاب!

مالد بخاک راه تو رو، عنبر و عبیر

[...]

گفتا سحر غلام که: زین کرده یار اسب

اینک ز شهر راند برون شهریار اسب

افتادم از پیش، که عنان گیرمش ز ناز

نگذارد افگند بسر من گذار اسب

گویی بباغ و راغ کشیدی دلش که صبح

[...]

دگر صبح است و بلبل نغمه خوان است

ز حسن گل هزارش داستان است

زمین، از رنگ لاله، لعل پوش است؛

هوا، از بوی گل عنبر فشان است

نخفتم دوش، تا وقتی که دیدم

[...]

از دست من کشید گه عهد یار دست

بر هیچ کس نیافت چو من روزگار دست

گفتم: بیار دست، که بندیم عهد نو

بد عهد بین، نداد بدستم ز عار دست

دست ردم بسینه نهاد، آنکه شد قرار

[...]

منم که کرد فلک کشت زندگیم حصاد

منم که داد زمین خاک هستیم بر باد

مرا پدر بود آن مادر، این که می‌شنود

اگر از آن کنم افغان، وگر ازین فریاد!

وگر ز من شنود کس، چگونه بشمارم

[...]

نخست آینه‌ای بهر دیدن خود خواست

قرار کار، به خلق سرای امکان داد

به عقل آیه والایی دو عالم خواند

به عرش، پایهٔ بالایی نه ایوان داد

ز مرحمت، به طربگاه هشتمین ایوان

[...]