داد باد صبح رنگین مژده‌ای از نوبهار

گفت پیغام خوش رنگ شفق در لاله‌زار

اینک آمد نوبهاری چون عروس سرمه‌زیب

اینک آمد لاله‌زاری همچو چشم نشئه‌دار

سبزه نورس چو خط گلعذاران جان‌شکیب

[...]

مبارک جهان را نشاط جوانی

بدین عیش و عشرت بدین شادمانی

چه عیش است و عشرت چه ذوقست و بهجت

که پیران گرفتند از سر جوانی

زمین است در جنبش تر دماغی

[...]

اکنون که تازه گشت دلا عهد خرّمی

بر کن سَری ز جیب، نه از دانه‌ای کمی!

هر غنچه‌ای به ذوق غمی در کشاکش است

بی‌غم چرایی ای دل بی‌درد آدمی

دریای انبساط چنین موج‌ریز و تو

[...]

ای روزگار را به وجود تو خرّمی

بر خویشتن ببال که یکتای عالمی

چون آسمان به عرصة آفاق سروری

چون آفتاب در همه کشور مسلّمی

بر سایة تو سجده برد نور آفتاب

[...]

درین رباط دو در نه‌ مسافرم نه مقیم

که خانه پرخطر افتاده است و ره پربیم

میان خوف و رجایم که دارد این دهلیز

دری به صحن امید و دری به عرصة بیم

چو ناز جمله نیازست و نعمتم نقمت

[...]

ز ناتوانی از خویش می‌روم چو نسیم

ز ضعف چون نفس غنچه می‌شوم تسلیم

نفس‌نفس، نفس خسته می‌رود از خویش

اگر درآرد دوشی به زیر بار شمیم

نشاط عیدِ فنا آن‌چنان عروج گرفت

[...]

به خانه‌ای که تو کردی دمی درو مسکن

نرفت تا ابدش آفتاب از روزن

ز رشک آینه سوزم از آنکه می‌دانم

که عکس روی تو گاهی در آن کند مسکن

ز شمع روی تو هر خانه‌ای که نور گرفت

[...]

زبان اهل سخن تا به حرف گردانست

به شکر معدلت مرتضی قلی‌خانست

بلندمرتبه خانی که حکم نافذ او

به ملک قالب عالم روان‌تر از جانست

سپهر شوکت و دریای حلم و کان کرم

[...]

چیست ای دل عالم هستی؟ بیابان فنا!

هر طرف موج سرابی از گذار عمرها

هر گیاه سبز دروی، تیغ زهر آلوده یی

هر سر خاری درو، دلدوز تیری جان ربا

قطره های اشک حسرت، شبنم برگ گلش

[...]

ای نگاهت دیده آیینه دل را ضیا

گوشه ابروی لطفت، صیقل زنگ خطا

پیشت از خجلت بهم پیچید، زبان گفتگو

با زبان حال گویم، حال خود سر تا بپا

حالم این، کز درگه قربت بدور افتاده ام

[...]

حشمت از سلطان و، راحت از فقیر بینواست

چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هماست

راحت شاه و گدا را زین توان معلوم کرد

کو بصد گنجست محتاج، این به نانی پادشاست

پادشاهان را اگرچه چتر دولت بر سر است

[...]

نوبهار است و در و دشت دگر روح‌فزاست

سبزهٔ تر به سرانگشت ز دل عقده‌گشاست

بس که دلکش بُوَد از فیض هوا خاک چمن

بید مجنون به فلک می‌رود و، رو به قفاست

می‌توان کرد در آن سیر بهار دیگر

[...]

باد نوروزی دگر پیغام عشرت آورست؟

یا جهان پیر را یاد جوانی در سراست؟!

در نظر گردیده صحراها سراسر کوهسار

بسکه هر سو فیض تل تل بر سر یکدیگر است

در چنین فصلی که کوه و دشت، باغ دلگشاست

[...]

فصل دی شد، آتش سوزی هوا را در سر است

سردمهریهای دوران را، ظهور دیگر است

دوستان با هم نمیجوشند، چون بیگانگان

آتش مهر و محبت را، مگر هیزم تر است

از برودت بسته شد راهی که بود از دل بدل

[...]

بهار آمد و، آفاق را سحاب گرفت

ز سایه، چهره ایام آفتاب گرفت

هوا، زمین و زمان راز گرد کلفت شست

بهار، بهر جنون خوش گلی در آب گرفت

چنان عزیز نگردید غم که از شادی

[...]

باد نوروزی صلا بر خوان عشرت می‌زند

یا جهان از دل‌گشایی دم ز جنت می‌زند؟!

سبزه دل را صیقل از زنگ کدورت می‌زند

بر رخ جان‌ها هوا آب از طراوت می‌زند!

گستراند تا بساط خرمی در گلستان

[...]

قضا بدور جان، از فلک حصار کشید

که خوشدلی نتواند بگرد ما گردید

جهان نه تنگ چنان از هجوم غم شده است

که خون تواندم آسان ز دل بچهره دوید

ز بسکه عرصه گیتی است تنگ، حیرانم

[...]

بر سر ز ابر چتر و، بگلگون گل سوار

خوش میرسد بکوکبه سلطان نوبهار

از هر طرف جبینت گل میکشد نمو

دارد از آن بدست، گل افسار شاخسار

هر سو بدور باشد غم از رهگذر او

[...]

دی رفت و، شد ز بند یخ آزاد روزگار

آمد برون ز شیشه پریزاد نوبهار

از خرده زد بجبهه زرک نو عروس گل

از برگ، هر نهال شد ابروی وسمه دار

برهم فتاده غنچه گل های آتشی

[...]

شور عشق است بر سر من زار

یا طبیبی است بر سر بیمار؟!

گل داغست بر سر مجنون

یا پلنگی بقله کهسار

پیچ و تاب است در دل ویران

[...]