ز هر بدی که تو دانی هزار چندانم

مرا نداند از آن گونه کس که من دانم

به آشکار بدم در نهان ز بد بترم

خدای داند و من ز آشکار و پنهانم

تن من است چو سلطان معصیت‌فرمای

[...]

نهاد ملکت توران شد آباد و خوش و خرم

بسلطان زاده توران شهنشاه همه عالم

بعالم تا بنی آدم ز عدل او بیاساید

خدای علم او را داد شاهی بر بنی آدم

جهانداری که از ده قرن پییش از هیبت باسش

[...]

محترم شاه شریعت آمد از بیت الحرم

آمد از بیت الحرم شاه شریعت محترم

آنکه از وی محترم تر زایر آمد رونداست

تا پدیدار آمدست آمد شد بیت الحرم

صدر قارون نقی نسبت که اندر دین حق

[...]

شاه برهان نسب آنست امام بن امام

خسرو شرع ملک زاده حسام بن حسام

آن حسام بن حسامی که حسام نظرش

هرگز از خصم بالزام نشد باز نیام

به حسامی ز نیام آخته شد زنده به مرگ

[...]

ای حسام دگر از گوهر والای حسام

ملک کامروا بر علمای اعلام

سیف و برهان و حسام از تو بنازند که تو

خلف صالحی از سیف وز برهان و حسام

اگر اسلاف تو در دار سلامند مقیم

[...]

صاحب عادل وزیر شاه معظم

صدر خجسته پی عزیز مکرم

سرور عالم که هست از نیت نیک

عالمیانرا بشفقت پدر و عم

خرم و خوش باش کز قبل اوست

[...]

ز گردون سعد اکبر داد پیغام

بدستوری که با شاه است همنام

که تا من سعد ملک آسمانم

تو خواهی بود سعدالملک اسلام

ز سعد اکبر ای صدر اکابر

[...]

بر خود از طبع خود سلام کنم

سنت شاعری قیام کنم

شعر خود را چو کوکب شعری

. . . بر چرخ نیل فام کنم

سخن از کس بعاریت نبرم

[...]

میر خوبان کشید نامعلوم

حشم زنگ در حوالی روم

گشت پوشیده زان سواد حشم

عدل نوشیروان بظلم سدوم

من بر او عاشقم هنوز چنان

[...]

مهتر آن بهتر که باشد فاضل و راد و کریم

تا هم از وی مدح او را مایه بردارد حکیم

حکمت آرا اینقدر داند که مهتر به بود

فاضل و راد و کریم از جاهل و زفت و لئیم

هر لئیم و زفت و جاهل را نگوید مدح از آنک

[...]

جاودان ماند کریم از مدح شاعر زنده نام

زین بود شاعر نوازی عادت و رسم کرام

مدحت از گفتار شاعر محمل صدقست و کذب

صدق در حق کرام و کذب در حق لئام

شاعر آن در زیست دانا کو باندام کریم

[...]

دلبند من که بنده رویش مه تمام

خورشید آسمان جمالست و نجم و نام

نجم کلاه دوز که ترک کلاه او

بر تارک غلام نهی شه شود غلام

صد بوسه فام خواستم از نجم نجم نجم

[...]

زر طلب کرد ز من آن صنم سیم اندام

که بقد سرو روانست و برخ ماه تمام

چهره بنمودم و گفتم بسزای غم تو

زدم این زر بعیار ندم و مهر و ملام

همه جا گر که بنام ملکان زر زده اند

[...]

بسر هر سخنی را که ابتدا کردم

درست و راست چنان دان که من ادا کردم

بسوز سینه فرزندت ای ولی نعمت

حکیم وار ثنا گفتم و دعا کردم

پس از دعا و ثنا از عطا براندم لفظ

[...]

جز آینه که کند گلرخا ترا معلوم

که از حبش حشم آرد بدست کردن روم

طلیعه آید و آنگه سپاه بر اثرش

پدید خواهد گشتن حقیقت از موهوم

من آن نگویم اگر کس بر غم من گوید

[...]

بشاعری پدر خویش را نه فرزندم

اگر نه معتقد مجلس خداوندم

سپهر جاه علی افتخار دین که ز فخر

چو شیعه مذهب خود را بران علی بندم

همه مناقب او گویم و مدایح او

[...]

ایا گرفته تو اندر سرای جهل مقام

تهی ز دانش و غرقه میان بحر ظلام

ایا بعمری دایم فسوس گشته دیو

ز مصطفی بتو بر صد هزار گونه ملام

ایا گسسته ز حبل خدا و دعوت حق

[...]

ز مرگ چاره نباشد صحیح را و سقیم

کریم را بفنا رفتن است همچو لئیم

عزیز را چو ذلیل و جواد را چو بخیل

فصیح را چو کلیل و سفیه را چو فهیم

امید و بیم بعمر اندرست مردم را

[...]

خدایگان جهان پادشاه ملک آرام

که امر نافذ او راست چرخ توسن رام

شهی که از خوشی و خرمی و رونق و فر

رنق و ارم از ملک او برنده وام

به امر نافذ مأمور پرورنده به لطف

[...]

آمد از بستان دولت اهل حکمت را نسیم

کز قدوم خواجه نوشه دولت آباد قدیم

شه نظام الدین میران منعم ارباب فضل

در مقام صاحب عادل عمر نعم المقیم

چون سپهر از مهر و ماه و انجم آرایش گرفت

[...]