هزاران دل بدیدم از جفا ریش

ندیدم هیچ دل همچون دل خویش

نه دارم من شفیع از ایزدم بیش

نه خواهشگر فزون از نامهٔ خویش

چو این نامه بخوانی زان بیندیش

که نازم گرگ بود و جان تو میش

اگر بی دانشی کرد این دل ریش

چنین شد لاجرم از کردهٔ خویش

مبادا کس که بنماید دل خویش

که پس چون روز من روز آیدش پیش

یکی گوید بکن این کار و مندیش

کزو سودی بزرگ آید ترا پیش

مزن تیر جفا بر من ازین بیش

که کردی سربه سر جان و دلم ریش

نورزم مهر بی مهران ازین بیش

که نه دشمن شده‌ستم با تن خویش

اگر کین آورد مهر مرا پیش

به خنجر بر شکافم سینهٔ خویش

چو شب تاریک بُد بخت بداندیش

بشد شبگیر با دلهای پر نیش

ندانست ایچ گونه چارهٔ خویش

تو گفتی بسته شد راهش پس و پیش

مکن بد در جهان و بد میندیش

کجا گر بد کنی بد آیدت پیش

رهی سوار و جوان و توانگر از ره دور

بخدمت آمد نیکو سگال و نیک اندیش

پسند باشد مر خواجه را پس از ده سال

که باز گردد پیر و پیاده و درویش

علی را همی بوس هر روز بیش

هم از بهر چاکر هم از بهر خویش

چو بینی آن خر بدبخت را ملامت نیست

که بر سکیزد چون من فرو سپوزم بیش

چنان بدانم من جای غلغلیجگهش

کجا بمالش اول فتد بخنده خریش

ز خشم دندان بگذارد بر . . . خواهر

همی کشید چو درویش دامن فرغیش

هر چه تو اندیشه کردی ای ملک از پیش

آنهمه ایزد ترا بداد و از آن بیش

هر چه بخواهی کنون بخواه و میندیش

کت برساند به کام و آرزوی خویش

رزبان تاختنی کرد به شهر از رز خویش

در رز بست به زنجیر و به قفل از پس و پیش

بود یک هفته به نزدیکی بیگانه و خویش

ز آرزوی بچهٔ رز، دل او خسته و ریش

به قبرستان گذر کردم کم وبیش

بدیدم قبر دولتمند و درویش

نه درویش بیکفن در خاک رفته

نه دولتمند برده یک کفن بیش

شب تار است و گرگان میزنند میش

دو زلفانت حمایل کن بوره پیش

از آن کنج لبت بوسی بموده

بگو راه خدا دادم بدرویش