آنکه ذاتش ایمن است از هلک و موت

کی ز خون خواهیش باشد بیم فوت

ای شهسوار دلدل وی آفتاب لاهوت

ای رانده خنگ توحید برپهن دشت ناسوت

قرپوس ابرشت را خور شمسه زیاقوت

با این فر شب و روز دهر دو رنگ فرتوت

کنم مدح خم ابروت یا روت

نهم نام لب یاقوت یا قوت

یقینم هست فایز زنده گردد

رسد بر تخته تابوت تابوت

رخ تو کعبه و محراب ابروت

صفا و مروه این چشمان جادوت

طواف کوی حسنت حج فایز

حجر آن خال باشد کوست بر روت

کنم مدح خم ابروت یا روت

نهم نام لبت یاقوت یا قوت

یقینم هست فایز زتده گردد

رسد بر تخته تابوت تا بوت

ایها الطلاب ناموا فی بیوت

-واسکنوا فی دار کم کالعنکبوت

یکی کان بریمین است او بملکوت

بود ناظر دگر پر ملک ناسوت

برد تا از حضیض ملک ناسوت

خود او را برفضای اوج لاهوت

تو گودنیا بد او را تا گه موت

نبودش معنیی کز وی شود فوت

شهادت نیست غیر از ملک ناسوت

هم آن غیبت بود اقلیم ملکوت

نه تنها مردنست از دارناسوت

که هم باید گذشت از ملک لاهوت

بیمراث از علی دارم فتوت

ز مردان یادگارم در مروت

ز شفقت خیزد افضال و مروت

و دادو رفق و اکرام و فتوت

بُرده دزد دین‌ متاع و گشته‌ فوت‌

وقت‌ توبه‌ از شما در وقت‌ موت‌

چونکه‌ یونس‌ یافت‌ جا در بطن‌ حوت‌

گشت‌ وردش نام حی‌ لایموت

بُد توکل‌ شرک و از من‌ گشت‌ فوت‌

در زمان گفتا شهادت‌ وقت‌ موت‌

شی‌ء مطلق‌ هست‌ حی‌ لایموت‌

لاشیئش‌ پس‌ چون زند دم از ثبوت‌

در جهان بودن نه بر وجه ثبوت

اکتفا کردن به قوت لایموت

میکنند انگشت در آذان که صوت

نشنوند از رعدها از بیم موت

وآنگهی کآن احمد (ص) پاکیزه صوت

خود نموده منع ز استدعای موت