زد ای وشاق غدار عید غدیر خرگاه

باوی سپاه وحدت از ماهی است تا ماه

رایات خرق عادات در موکبش زلل کاه

فرش به خم روئین گوینده انا الله

هرگوشه گلبنی شوخ شوخی زمی سراشیب

شیب دوسنبلش مشک مشکی چو روح در طیب

طیبش زخرمنی گل گل را بنفشه اش زیب

زیب آن بنفشه بر سرو سروی کش از ذقن سیب

از جام شکر در سکر ترکان سیم صره

وز گوشواره زر زینب فزای طره

در دلبری سبک خیز چون شاهباز جره

از سینه درخشان محسود لوح نقره

یکجا مهی محجب بی پرده از خلایق

می خورده در صوامع خون کرده در خوانق

عشاق ازو موله رندان بدو ملاصق

دل را غم لبانش افگنده در مضایق

خرگاه در ترقص ترکی چو بدر تابان

درچنگش آذری آب از پارسالی آبان

در سیر آنشمایل خلقی فره شتابان

خوانده میان او موی خیل دقیقه یابان

ای فتنه ساز عاقل از عشوه خرد سوز

وی غارت قبایل از غمزه بد آموز

هان قد بشادی افراز هین رخ بعشرت افروز

رونق فزا زباده در کام بزم کامروز

یعنی علی عالی مصداق فیض خلاق

آن مصدر مشیت آن نجم اول اشراق

اعناق کن فکان را اثبات و نفیش اطواق

هم امر و نهی و جحدش بر ذوالجلال مشتاق

اوکرد نار نمرود نزهتگه مورد

او خواست تا ز داود آهن شود مزرد

او داد خضر را آب از هستی موبد

او باید الهی فرمود شمس را رد

بر فرق هفت آبا زو چار کنگره تاج

صدره زشش جهه یافت آنسوی سدر منهاج

یک پله از جلالش رشک هزار معراج

درقطره دهد جای هفتاد بحر مواج

ای شهسوار دلدل وی آفتاب لاهوت

ای رانده خنگ توحید برپهن دشت ناسوت

قرپوس ابرشت را خور شمسه زیاقوت

با این فر شب و روز دهر دو رنگ فرتوت