گرچه پلهٔ چشم بر هم می‌زنی

در سفینه خفته‌ای ره می‌کنی

خویشتن را من نمی‌بینم فنی

تا بود هم‌راز تو هم‌چون منی

خواهرانت ساکن چرخ سنی

تو بمرداری چه سلطانی کنی

هم بر آن عادت سلیمان سنی

رفت در مسجد میان روشنی

برد مغناطیست ار تو آهنی

ور کهی بر کهربا بر می‌تنی

در زمین حق زراعت کردنی

تخمهای پاک آنگه دخل نی

احمقست و مردهٔ ما و منی

کز غم فرعش فراغ اصل نی

شهر پر دزدست و پر جامه‌کنی

خواه شحنه باش گو و خواه نی

از کسل وز بخل وز ما و منی

می‌کشی سر خویش را سر می‌کنی

گر کنی تف سوی روی خود کنی

ور زنی بر آینه، بر خود زنی

چونک استنشاق بینی می‌کنی

بوی جنت خواه از رب غنی

این حدث بر روی زشتت می‌کنی

نیست بر من زانک هستم روشنی

تو ز حسرت گاه بر سر می‌زنی

گاه ریش خام خود بر می‌کنی

شهوت خوردن ز بهر آن منی

آن منی از بهر نسل و روشنی

زان همی‌پرسی چرا این می‌کنی

که صور زیتست و معنی روشنی

گر ازین سایه روی سوی منی

زود طاغی گردی و ره گم کنی

ای شتر که تو مثال مؤمنی

کم فتی در رو و کم بینی زنی

باز چون تجدید ایمان بر تنی

باز از فرعون بیزاری کنی

کار دوزخ می‌کنی در خوردنی

بهر او خود را تو فَربه می‌کنی

تو شدی غافل ز عقلت عقل نی

کز حضورستش ملامت کردنی