کشید از بر اسب روشن تنش

به خون اندرون غرقه بد جوشنش

به هرجای کشته کشان دشمنش

پر از خون سر و درع و خسته تنش

ستوده جهاندار برتر منش

نخواهد که بر ما بود سرزنش

برهنه نباید که گردد تنش

بر آن هم نشان خسته در جوشنش

چنین داد پاسخ که ای بدکنش

سزاوار پیغاره و سرزنش

به شمشیر هندی بزد گردنش

به خاک اندر افگند نازک تنش

ز کردار شاهان برتر منش

ز یزدان پرستان وز بدکنش

چنان دان که اندر فزونی منش

نسازند بر پادشا سرزنش

به دشت اندرون گور بد خوردنش

هم از چرم نخچیر پیراهنش

بدو در دو سالار والامنش

هنرورز و بهروز و نیکو کنش

ز سستی نجنبید رگ در تنش

به خون در شده غرق پیراهنش

ولکن اگر شد چنین تان منش

نه واجب کند بر شما سرزنش

بزد دست وز دست پیراهنش

بدرید بر سیم پیکر تنش

که کدبانوم هست والامنش

گریزنده از مردم بد کنش

بفریفت این زمان چو آهرمنش

تا همچو موم نرم کند آهنش

هرکو به گرد این زن پرمکر گشت

گر ز آهنست نرم کند گردنش

گر خیر خیر کرد نخواهی ستم

[...]

همه تیر بر پای و ناخن زنش

مراو را فکن گرز بر گردنش

یکی را زد افتاد بر گردنش

سرش را چو گویی ربود از تنش

به گریه دایه را گفت رخانش

چو نیلوفر بد اندر آبدنش

تا غایب شد بت از کنار شمنش

می خون گردد بتن ز غایت شدنش

گر مژده دهد کسی ز باز آمدنش

پر در بکنم کنار همچون دهنش

مهتر آزادهٔ مهتر منش

کز خردش جانست از جان تنش

کرده ظفرمسکن در مسکنش

بسته وفا دامن در دامنش