شه چو جان بگرفت اندر بر، تنش

دست خود را کرد طوق گردنش

دختران چون اختران روشنش

انجمن گشتند در پیرامنش

آن یکی آتش گرفته دامنش

وان دگر چاک از جفا پیراهنش

حلقۀ زنجیر طوق گردنش

گشته چون موئی ز بیماری تنش

من نخواهم داشت دست از دامنش

با منش کش گر بخواهی کشتنش

من نیارم گفت که چون شد تنش

با تو خواهد گفت خود پیراهنش

بود سرگرم سرشاه که شد سرد تنش

جان زانبوهی غم کرد فرار از بدنش

نعره آل علی شد چو بلند از حزنش

رفت اشارت زیزند از پی غسل وکفنش

آن قوی پنجه که آزردن دل ها است فَنَش

الفتی هست نهان با دل غمگین مَنش

جان رسیده به لب از دوری جان بخش لبش

دل به تنگ آمده از حسرت نوشین دهنش

آن که می گفت بود حاصل ایام دمی

[...]

خیال سر زده آورد در کنار منش

ولی نیافت پی بوسه راه بر دهنش

صبا چو در چمن آورد بوی پیرهنش

دریده غنچه گریبان ز حسرت بدنش

لطافت تن او ناورم بیاد مباد

[...]

در خانه و شهر و خلوت و انجمنش

می‌جویم و نیست در میان جز سخنش

هر جا سخنی است می‌دهم دل که مگر

پی از سخنی برم بسر دهنش

او چو یوسف‌ انبیاء پیراهنش‌

و او چو جان، آنها مثالی‌ از تنش‌

عازم حمام جان روشنش‌

در کفش‌ رنگی‌ و بی‌رنگی‌ فنش‌

مانده است‌ از بهر قوم بدمنِش‌

حسرت‌ دنیا و لعن‌ و سرزنش‌

بُد فلک‌ در قیدِ گَردِ دامنش‌

شد چو مطلق‌ سنگ‌ باران شد تنش‌

تو نخواهی‌ داشت‌ دست‌ از کشتنش‌

من‌ نخواهم‌ داشت‌ دست‌ از دامنش‌

نفس حیوانی است گاو و کشتنش

در ریاضت فرض داند ذی فنش

هست هر ذی اعتقادی باطنش

خود به رنگ اعتقاد کامنش

هرکه نبود گل نورسته به گلشن چو منش

واله و مست کند نغمه مرغ چمنش

یار مانند بهار آمد و می باید داد

باغبان را خبر از سنبل و سرو سمنش

چه توقع کند از بوسه لعلش گل سرخ

[...]

فغان ز کج روی روزگار و مکر و فنش

که پور فاطمه را دور کرد از وطنش

دریغ و درد سلیمان کربلا را کرد

زمانه سخت لگدکوب ظلم اهرمنش

ز کینه گشت تنش پایمال سم ستور

[...]

سپهدار عباس پیل افکنش

شد از کین جدا هر دو دست از تنش