بود از مظهر حق دخترکی در اسرا

موکنان مویه کنان جامه دران نوحه سرا

قامت از بار یتیمی شده یکباره دو تا

وزغم در بدری گرد بسر خار بپا

هرشب از هجر پدر تا بسحر ناله نمود

روز تا شام بگلبرگ روان ژاله نمود

گاه از آه عیان شعله جواله نمود

گهش ازغصه لب شق شده تبخاله نمود

هردم از مهر پدر روی بدیوار گریست

در و دیوار هم از آنمه خونبار گریست

ام کلثوم پی تسلیتش زارگریست

زینب از دیدن این هر دو به یکبار گریست

خفت یکشب بصد اندوه بویرانه شام

خواب بربودش از آن بی سرو بن خانه شام

آسمان گفت زهی همت مردانه شام

کامشب این دخترک آسوده بکاشانه شام

دید در خواب که جا کرده در آغوش پدر

گویدش ای تو قرار دل پرجوش پدر

چند نالی که نه ای هیچ فراموش پدر

نیست خالی زتو یک لحظه بر و دوش پدر

گفت ای کز غم هجر تو بزندان بودم

همه گر مرحله پیمای بیابان بودم

«آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم »

«تا برفتی زبرم صورت بیجان بودم»

صورتم نیلی ازسیلی اعداست هنوز

اثر کعب نیم ظاهر از اعضاست هنوز

زین عباد بزنجیر غم افزاست هنوز

ام لیلی پی فرزند دلاراست هنوز

ولی از بخت فرو خفته فرا جست زخواب

دید برخشت سر خویش نه بردامن باب

گفت کوآنکه زدود از دل و جانم تب و تاب

زچه ننموده درنگ وز چه فرموده شتاب

بکجا رفت پدر از بر غمگین دل من

او که آگاه شد از حال من و منزل من

مگر آزرد و را صحبت ناقابل من

یا که افسرده شد از تیرگی محفل من

اهل بینی که بد از خواب نهفته غمشان

باز آهوی حرم داد زرامش رمشان

تاره گردید از آن قصه کهن ماتمشان

چرخ لرزنده شد از ناله زیر و بمشان

خادمی داد جوابش که یتیمی زحسین

دیده در خواب پدر وز گهر آموده دو عین

گفت برخیز بطشت زر وسرپوش لجین

سر سردار سرانرا بنهش بین یدین

خادم اینسان چو نهادش سر و سرپوش به پیش

گفت کی خواست غذا آنکه ندارد سر خویش

زینبش گفت که ای راحت مجموع و پریش

نی غذا بلکه تراهست دوای دل ریش

گفت آوخ که امیدم همه ره یافت به بیم

ای پدر خود که بدین کودکیم کرده یتیم

این چه حالیست که یکباره دلم گشت دونیم

بچه روبر سر دور است دگر عرش عظیم

که بریده است بشمشیر رگ گردن تو

که جدا کرده منور سرتو از تن تو

که بخون کرده تر آن خط به از سوسن تو

که زده چوب بلبهای ز در مخزن تو

بود سرگرم سرشاه که شد سرد تنش

جان زانبوهی غم کرد فرار از بدنش

نعره آل علی شد چو بلند از حزنش

رفت اشارت زیزند از پی غسل وکفنش