فرازد به سر آفتابت علم

طرازد به مدحت عطارد قلم

بشوق گل این باغ شد منزلم

درین منزل آسود از گل دلم

پذیرفت چون رنگ زردی گلم

هم آواز شد با زغن بلبلم

قضا کرد روزی از او غافلم

سرشتند گویا ز غفلت گلم

غم عالم نبرد ره به دلم

که سرشتند به میخانه گلم

من چه دارم که ز احسان تو نیست

جان اگر بر تو فشانم خجلم

دوش دزدیده نگاهی به رخت

[...]

ای خواجه ی جان وای خداوند دلم

از یاد تو بیشتر ز رویت خجلم

از من بحلی هر چه کنی یا نکنی

ای وای بمن اگر نسازی بحلم

جاهلم با خویش و با او عاقلم

ناقصم با خویش و با او کاملم

زین رفیقان تنگ شد یا رب دلم

کن تهی ز ایشان خدایا محفلم

روحها را شد حیات از فضل و علم

زیور آنها حیا و جود و حلم

دیو آمد تاخت بر ملک دلم

کرد غارت آنچه دید از حاصلم

تنگ ازین نامهربانان شد دلم

کن تهی یارب از ایشان محفلم

تا زده آن مهر عدالت علم

رخت برون برده ز عالم الم

بنفشه دال گشته از تظلم

زبان لاله لال است از تکلم

خداوندا وجودش را مسلم،

بداری از همه آفات عالم

گهی نیزه بر دست و گاهی قلم

گهی جبه بر دوش و گاهی علم

نه همین عشق تو آمد پی تسخیر دلم

که بود مهر تو آمیخته در آب و گلم

جان طلب میکند آن شوخ زن بهر نثار

نیم جانیست مرا در کف و زین هم خجلم

وعده قتلم بمن داد رقیبانرا کشت

[...]

عکس جمال این و آن هر چه فتاد در دلم

میرود و نمیرود روی تو از مقابلم

پرتو شمع خاوری تافت زمشرق دلم

شمع برید یک نفس همنفسان زمحفلم

بانگ جرس زهر طرف میرسدم بگوش جان

[...]

رفت به خشم دلبر و رحم نکرد بر دلم

وای به بخت واژگون، آه ز کار مشکلم

تا که کشید سر ز من سرو قد تو مانده‌ام

دست فسوس بر سر و پای خیال در گلم

من نه به میل خویشتن می‌دوم از قفای تو

[...]

هرکجا تو با منی من خوشدلم

گر بود در قعر گوری منزلم

ای ز تو ویران مکان و منزلم

چون ننالم چون بیفشاری دلم