پی گلگشت در فصل بهاری

گذشتم بر ‌کنار مرغزاری

نگه کردم که مرغ گلستانی

نوا سنج است در مرثیه خوانی

تذرو از مد آهش سرو بر سر

به دل بیم فراقش کشته یکسر

کشیده قمری از اندوه جانکاه

زبان در انما اشکوا الی الله

نهاده سر به زانو بید مجنون

سخنگو سوسن اندر هجو گردون

گل سوری گریبان چاک کرده

پریشان سبزه رو در خاک کرده

گرفته آه خاک از یاد مهتاب

کند فریاد و کف بر سر زند آب

چنان گشته است نرگس مست و محزون

تو گویی گاو چشمش داده افیون

بنفشه دال گشته از تظلم

زبان لاله لال است از تکلم

سخن می کند از بیداد طاعون

به ناخن خال روی آسمان گون

یکی از سبزه پوشان در گلستان

با پاسخ تر زبان شد همچو مستان

که بحر علم و دانش، کوه عرفان

به برج زهد و تقوی مهر رخشان

سلاله صاحب الخلق العظیم

امام العالم عبدالکریم

ز چشم دهر شد خورشید وش گم

از آن تر دامنیم از اشک شبنم

به زیر خاک گنج آسا چو پی برد

ز رشک ارض گردون خون دل خورد

دعت یا لیتنی کنت ترابا

لعل الی بعدالموت آبا

به جنت جای کرد آن قطب کامل

بنات النعش وش گردش افاضل

بنی تا ریخهم ربی الرحیم

کفاکم خالدا داری النعیم

فغان از جور این خونریز فرهاد

ستون بیستون همت افتاد

کسی چون او به فن حق پرستی

نگشته ثبت در دیوان هستی

کلام و زیج و حکمت با نجومش

بدی یک قطره از بحر علومش

چنان آگه بد از اسرار تنزیل

تو گویی اوستادش بود جبریل

ز موج فکرتش گردون حبابی

ز علمش لوح یک حرفی از کتابی

شدی نسخ ار دوصد چون گلشن راز

بلا فکر و توقف گفتیش باز

عرض علمی نبد در دیر فانی

که در وی باشد او را هیچ ثانی

اجل تا دام بر مردم نهاده

چنین مرغی به دامش کی فتاده

سزد گر چرخ ازین ماتم ستیزد

دو صد پروین ز مهر و ماه ریزد

ز بس بارد ز چشم اختران خون

که گردد بی ستون این چرخ گلگون

بیا خالد به شکر ایزدی کوش

ز صهبای تحمل جرعه ای نوش

لباس گریه را یکباره کن شق

روانش را روان کن رحمت حق

نماند هیچکس در زیر گردون

اگر شه گر گدا، گر نیک و گر دون