آنچه مکشوفست بر جان و دلم

از ره صدق و یقین شد حاصلم

مهر او جنبید در جان و دلم

حب او بسرشت در آب و گلم

من خود از کرده‌های خود خجلم

تو مکن روز حشر منفعلم

آتشم من گلخنی باید که باشد منزلم

نیستم گلبن که از گلزار بگشاید دلم

گر نگفتم حال خود پیش تو معذورم بدار

هستی شوق تو کرد از هستی خود غافلم

آب شمشیر ترا فیض زلال زندگیست

[...]

دایم تویی مقابل آیینه دلم

تو در دلی ولی ز تو من سخت غافلم

قطع نظر ز دیدن روی تو چون کنم

چون هست روی تو همه دم در مقابلم

گر مایلم بغیر تو آن هم ز شوق تست

[...]

چو ذوقی رساندی ز می بر دلم

بجام ششم گرم کن محفلم

الهی به سجاد، آن معدن علم

الهی به باقر، شه کشور حلم

حرف الهی چو برآرد علم

زهره قلم را که نگردد قلم

وصالش دمی گر شود حاصلم

چو نو دولتان بر نتابد دلم

که دارد حریفان نشانم دهید

طلسمی که بگشاید این مشکلم

نه آتش قبولم نمود و نه خاک

[...]

بزن ناخن و نغمه‌ای بر دلم

دمار کدورت بر آر از گلم

نالنده ام ز درد مگر بلبلم

جوشنده ام به حسن مگر شبنم گلم

گر نه قیامتم ز چه لبریز فتنه ام

ور نه ندامتم ز چه عین ناملم

دل موج خیز درد و جبین صاف از گره

[...]

کون و مکان طی کن و بگذار حلم

باز بر اسباب عمل را بعلم

ور بفشارد، قدمی در دلم

گردد از آن تحت ثری منزلم

حیف که هر خون که بود در دلم

چون حرم خاک شود منزلم

بوی کین هرگز کسی نشنیده از آب و گلم

گر به خس آتش فتد از مهر می‌سوزد دلم

چون قلم دارم سر تسلیم را در زیر تیغ

هرکسم سر می‌زند گویی که خط باطلم

نشئه آگاهیم، لیکن درین نخجیرگاه

[...]

بدین مقدار خدمت شد مسلم

ز بی لطفی شاهنشاه عالم

داغ عالمسوز برگ عیش گردد در دلم

شمع ماتم گریه شادی کند در محفلم

دست من پیش از لب خواهش چو گل وامی شود

درگره باشد چو شبنم آبروی سایلم

می کند در لامکان جولان دل آزاده ام

[...]

نماند از صف دشمنان یکقلم

جز انگشت زنهار دیگر علم

به چنگ آرد آن زینت محفلم

ز تکرار نغمه مکرر دلم

کمانگر نشان داد از قاتلم

کمان خواستم، تیر زد بر دلم