مشکل که به خانه ی من آید

وین عقده ی من ز دل گشاید

سفر پا به کار دل ناید

نظر هوش در سفر باید

ز ماه لته فروشم کسی نیاساید

چرا که از سخنش بوی لته می آید

فلک با من هلال خویش را تا چند بنماید

گره از رشته من ناخن تدبیر بگشاید

به هر کس هر چه می سازم هماندم پیش میاید

ندامت چون لب من در ته دندان بفرساید

نگه خواهد که بالایش برآید

نفس رفته ز ره برگشته آید

دکان خویش را هرگه گشاید

کشم آه از جگر شوشم نماید

چو انگشتان نایی دایما در رقص می آید

سرانگشت طبیب از جستن نبضم نیاساید

برای ما و خود در فکر خودسازی نمی افتد

مگر خودرای من بهر خدا خود را بیاراید

به اغوای طمع هر کس شود آبستن مردم

[...]

دگر بوی کبابم از دل آواره می آید

مگر امشب ببزم آن شوخ آتشپاره می آید

چو گل کز باد نوروزی بریزد بر سر خاری

مرا دل بر سر مژگان که نظاره می آید

نشد هموار بر دل در غمش نگریستن زانرو

[...]

چنین شب سال و مه را یاد ناید

که یادش تیرگی از دل زداید

اگر نسیم نباشد که زلف بگشاید؟

به عاشقان رخ معشوق را که بنماید؟

ز شمع، شب نشود روز، قدر وقت بدان

طلوع شعشعه ی آفتاب می باید

معاشران به نشاط بهار، خنده زنید

[...]

چه خوش باشد که عاشق خود سراید

حدیث عشق را طوری که باید

تا روز خیال رخ نماید

بختم به فلک رکاب ساید

چشمی که به درگهت بساید

عین الشّمسش خطاب شاید

مگذار که بینشت رباید

بشتاب که ره به منزل آید

دام سیمرغ کی به دست آید؟

فکر صیاد، باد پیماید

صورت، آیینه را نفرساید

جز نمایندگی نیفزاید

بعد تعمیر ارض تن باید

که به امثال خویش بگراید

ساقی و دُرد را ایاغ آید

همگی طی شود فراع آید

دل دریاکشی همی باید

که ازین جرعه، بحر پیماید

ز ما کسی که نهان کرده روی خویش نماید

هر آن که بسته در، از لطف خویش بازگشاید

دلم ز آدم و عالم چنان گرفته دماغ است

که باز غنچه شود گل چو در خیال درآید

یقین ز پنجهٔ خورشید دست او بالاست

[...]