قامت خم‌گشته را مرگ خبر می‌کند

محمل گل را خزان زیر و زبر می‌کند

همچو جرس مرغ دل زمزمه سر می‌کند

قافله‌سالار ما عزم سفر می‌کند

دوش به گلشن مرا ذوق تماشا کشید

رفتم و کردم به شوق تکیه به نخل امید

شبنم بی‌دست و پا داد مرا این نوید

هرکه شبی راه رفت صبح به منزل رسید

نیست تو را ذره‌ای شمع صفت تاب و تب

هست به پهلوی تو بستر عیش و طرب

در ته سر مانده یی بالش پر روز و شب

خفته چنین بی‌ادب شرم نداری عجب

ای که تو در چشم خود گوهر ارزنده‌ای

نی به کسی چاکری نی به خدا بنده‌ای

کی تو در این روزگار باقی و پاینده‌ای

وقت غنیمت شمار گر نفسی زنده‌ای

از دلت ای سیدا نقش جهان را تراش

ناخن الماس جو سینه خود را تراش

چند کنی از غرور تکیه به جوش معاش

خود چو بدین عقل و هوش کم ز فروغی مباش