شگفت آیدم چون پسر خوانیم

به دکان بر خویش بنشانیم

بدو گفت بهرام چون دانیم

بداندیش و بدساز چون خوانیم

ترا خوانیم و شاید گر بخوانیم

که ما ره جز به در گاهت ندانیم

امید و رنج تو ضایع نمانیم

ترا زین پس به افزونی رسانیم

هوای دل به پیروزی برانیم

که هم پیروز بخت و هم جوانیم

گمان کردم که ما با هم بمانیم

هر آن کامی که دل خواهد برانیم

من و تو هر دو فرزند جهانیم

ابر یک حال بودن چون توانیم

سرایی را که در وی یک زمانیم

درو جویای ساز جاودانیم

بدو داد پاسخ که ایرانیم

بگویم تو را چون نمی دانیم

سپاس ازو که مر او را بدو همی دانیم

وزانچه هست نگردیم و دل نگرانیم

چنانکه دانیم او را به عقل کی باشد

چنانکه باشد او را به وهم کی دانیم

چگونه انکار آریم هستی او را

[...]

این چرخ فلک که ما در او حیرانیم

فانوس خیال از او مثالی دانیم

خورشید چراغ‌دان و عالم فانوس

ما چون صوریم کاندر او حیرانیم

همان فره زور یزدانیم

بجا هست تیغ سرافشانیم

بهربیشه کایم به ترسانیم

نه بینی همی فر یزدانیم

چنین داد پاسخ که ایرانیم

به مژده ز شاه نو ارزانیم

ما قد ترا بنده‌تر از سرو روانیم

ما خد ترا سغبه‌تر از عقل و روانیم

بی روی تو لب خشک‌تر از پیکر تیریم

با موی تو دل تیره‌تر از نقش کمانیم

بیرون ز رخ و زلف تو ما قبله نداریم

[...]

در ده می اسوده که امروز برآنیم

کاسباب خرد را به می از پیش برانیم

زانگونه می صرف که چون یک دو سه خوردیم

در چشم خود از بی‌خبری هیچ نمانیم

با کام خرد کام نگنجد به میانه

[...]

شکر اسلام کرد مادانیم

کین زمان مرد راه ایمانیم

ما سخی‌تر ز ابر و بارانیم

به گه قحط مُعطی نانیم

گاه و بی‌گه خدای می‌خوانیم

به خدایی ورا همی دانیم

ای روی خوب تو سبب زندگانیم

یک روزه وصل تو طرب جاودانیم

جز با جمال تو نبود شادمانیم

جز با وصال تو نبود کامرانیم

بی‌یاد روی خوب تو ار یک نفس زنم

[...]