غرض منت بجود است از لئامت

ز دو نان نه کرم جو نه کرامت

نماید صاحب خود را ملامت

ز تقصیری که رفتش در اقامت

هر آن کو در حضیضش شد اقامت

ز وصل کل جدا ماند از لئامت

ز فقر باطل این باشد علامت

که دارد خودنمائی در کرامت

نشانی وانمایم زین مقامت

بود تا در وقوفش اهتمامت

دگر بشنو بوجه استقامت

ز قطع دایره کبری علامت

محال است این مگر کز اهتمامت

بود سیری و آن گردد مقامت

شهنشاهان اقلیم‌ کرامت‌

خداوندان راه استقامت‌

ای قامت دلجوی تو، آشوب قیامت

آشوب قیامت، خبری زآن قد و قامت

ای طرّه تو افعی و ای چشم تو آهو

ای خنده تو معجر و لعل تو کرامت

در زلف تو موسی، سپرد بیضه بیضا

[...]

ای ماه وشان همه غلامت

خورشید رخان اسیر دامت

در ناف غزال خون گره کرد

یک چین ز دو زلف مشک قامت

بی رخصت ما کشیده ای جام

[...]

فلک ز ظلم تو شد سرنگون لوای امامت

به روز بازپسین بایدت کشید غرامت

ای دوحه نبوت ای ریشه امامت

ای کان لطف و احسا ای معدن کرامت

گر از برای تائب باشد ندم علامت

اینک منم غریقی در لجه ندامت

ای گوهر یکتا از درج کرامت

ای اختر تابان در برج امامت

ای سکه ابتلا به نامت

از کوفه بتر بلای شامت

در کوفه اگر به کنج مطبخ

خولی ننمود احترامت

در شام پی تلافی آخر

[...]

بارور گشتی به ظل رأفت نخل امامت

گشت خاک تربتت مصداق اعجاز کرامت

ای بی‌خبر کن یاد از قیامت

ترسم کشی از کار خود ندامت

مادر منما مرا ملامت

ترسم که به عرصه قیامت

ندا آید که تو با آن لئامت

حیا کردی ز من با این کرامت

بخشای گناه در قیامت

از بیم عذاب ده سلامت

دوام ملتش در استقامت

شده پیوسته تا روز قیامت