ای خسرو بی‌سر ای باب گرامم

بردند ز کویت آخر سوی شامم

صیاد قضا بود عمری به کمینم

تا خود به کدامین درگاه نشینم

بردار سر خویش از بهر نظاره

دوران به سکینه بسته ره چاره

دوران ز غمت خاک آخر به سرم کرد

از سنگ عدالت بی‌بال و پرم کرد

بستی ز چه رو چشم از دختر زارت

ای جان و تن من بادا به نثارت

بگرفته ز بس شمر بر من ز ستم تنگ

شیون شده کارم چون مرغ شباهنگ

بر آه و فغانم یک تن ندهد گوش

از جور سنان دل در سینه زند جوش

در قید یتیمی هر کس که اسیر است

اندر نظر خلق پیوسته حقیر است

اکنون که نمودند این قوم ز کینه

رأست به سر نی ای مهر مدینه

ای گوهر یکتا از درج کرامت

ای اختر تابان در برج امامت