زقامت کرده ای بر پا قیامت

قیامت قامتی ای سروقامت

به پایت کس نکرد ار جانفشانی

گران جانی نموده است از لئامت

چوازحسن تو زاهد با خبر نیست

[...]

چند برد زاهد انتظار قیامت

گو ز قیامت گذشت جلوه قامت

دل زقیامت براستی نتوان کند

گو بسر ما رود هزار قیامت

بست نگاه تو چشم عارف و عامی

[...]

ما را بدر میکده دادند اقامت

ای زهد ریائی بروی رو به سلامت

با نرگس جادو بدر صومعه بگذر

تا پیر خرابات نه لافد ز کرامت

از کشمکش زلف درازت چه سرایم

[...]

تا بفلک باشد از هلال علامت

تا رمضانست ماه خیر و کرامت

تاکه بشوال درخوشی است اقامت

شادی بی یاد تو بدام ندامت

فرو پوشیده خفتانی بقامت

که بر پا شد ار آن قامت قیامت

چون در چمن چمان شد، آن شوخ سرو قامت

در هر قدم به پا کرد هنگامهٔ قیامت

از آب و رنگ رخسار، بر آبروی گلزار

بازار سرو به شکست، قدّش زاستقامت

تو خون خلقی نوشی ای شیخ و ما می ناب

[...]

کرده بپا قامت نشسته قیامت

تا چه کند در قیامت آن قدر و قامت

خیز و برافراز قامت ای بت چالاک

بین ز قیامت شود چگونه قیامت

بر دهن او مگر بحرف و تبسم

[...]

نمود او جلوه‌ها از حسن وقامت

بصوفی سیرتان بهر علامت

ز جمع‌الجمع گر پرسی علامت

شهود خلق بر حق است اقامت

تو مغروری بعقل ناتمامت

دگر فهم عقیم و فکر خامت

منور قلب و جسم اندر مقامت

بنور روح و عقل آمد مدامت

بد این از عالم اصغر علامت

بود اکبر هم اینسان در اقامت

چو عزم حج کنی بیت‌الحرامت

بود مقصود ز اصل اهتمامت

اگر باشد بفهمت استقامت

شناسی اهل ره را زین علامت

عقابینت در این با استدامت

عیان از هر دو آثارو علامت

ببزم آمد یکی بنمود قامت

همی بینی ز پی کاید قیامت

دگر اظهار اجاز و کرامت

بمیل خود ز مکر آمد علامت

اگر شد کرده است آقا کرامت

وگر نه کس نیاید بر ملامت

وگر لوامه باشد در اقامت

کند خود را ز فعل بد ملامت

بپوید ره به وجه استقامت

صراط عدل نبود بی‌علامت