چون در چمن چمان شد، آن شوخ سرو قامت

در هر قدم به پا کرد هنگامهٔ قیامت

از آب و رنگ رخسار، بر آبروی گلزار

بازار سرو به شکست، قدّش زاستقامت

تو خون خلقی نوشی ای شیخ و ما می ناب

انصاف ده از این دو، شاید که را ملامت

در خاکدان گیتی، بی عشق هر که سر کرد

خواهد به خاک رفتن، با حسرت و ندامت

فانی است هر چه بینی در این سرای خاکی

جز نام نیک عشاق که او راست استدامت

به شکست ساغر دل، لعل لبت به فرما

کز بوسه ای برآید، از عهده ی غرامت

ای محرمان حضرت، با پادشه بگوئید

تیمار خستگان است، سرمایه ی سلامت

منعم اگر نپرسد، از حال بینوایان

پرسند و باز ماند، در عرصه ی قیامت

در ری شده است ما را، بی دوست کار مشکل

نی مانده پای رفتن نی طاقت اقامت

مهر علی است جنت، قهر علی است دوزخ

حُب علی است میزان در عرصه ی قیامت

از پا «محیط» افتاد، از دست برد ایام

دست بگیر زالطاف، ای منبع کرامت