بدو گفت شاه ای سپهدار من

همی بگسلی بند و زنهار من

همی بر نوشتی تو بازار من

بدان روی بد با تو پیکار من

منیژه بدو گفت کز کار من

چه پرسی ز بدبخت و تیمار من

بدو گفت بیژن که ای یار من

ندانی که چون بود پیکار من

بدان ای پر اندیشه سالار من

به هر کار شایستهٔ کار من

چنین از ره مهر و پیکار من

ز خون ریختن با تو گفتار من

اگر سر بپیچی ز گفتار من

نجویی همه ژرف کردار من

همی گفت کای نیک دل یار من

تو رفتی و این بود پیکار من

کشیدی همه ساله تیمار من

میان بسته بودی به پیکار من

ولیکن شگفت است این کار من

بدین راستی بر شده یار من

دگر هرچه پرسیدی از کار من

ز نادادن بار و آزار من

مجویید از این رفتن آزار من

که آسان شود راه دشوار من

کجا رفتی ای دل گسل یار من

مگر سیر گشتی ز دیدار من

نجستم بتا هرگز آزار تو

چرا جستی ای دوست آزار من

چگونست بی من بتا کار تو

[...]

چو بگذشت یک هفته از کار من

نباشد کسی جز تو سالار من

سر اندر نیارد به گفتار من

نیندیشد از نالهٔ زار من

همی گفت ای دل گسل یار من

ز هجر تو شد تیره بازار من

ایا مهر جوی وفادار من

جز از تو مبادا کسی یار من

چنین گوی کی کشتهٔ زار من

ستم دیده یار وفادار من

بماند عجب هر کس از کار من

خورد تا به جاوید تیمار من

تا کی کنی گله که نه خوب است کار من

وز تیر ماه تیره‌تر آمد بهار من؟

چون بنگری که شست بدادی به طمع شش

نوحه کنی که وای گل و وای خار من

چون من ز بهر مال دهم روزگار خویش

[...]