چو بشنیدم ز شیرین داستان را

ز شیرینی فرو بردم زبان را

نبینی آفتاب آسمان را؟

کز آن خندد که خنداند جهان را

به دست آوردم آن سرو روان را

بت سنگین‌دل سیمین‌میان را

خبر دادند سالار جهان را

که چون فرهاد دید آن دل‌ستان را

بدو بخشیدی آن زرینه‌خوان را

تنور و هر چه آلت بودی آن را

رخم روزی که بفروزد جهان را

به زرنیخی فروشد ارغوان را

که‌الهی تازه دار این خاک‌دان را

بیامرز این دو یار مهربان را

بینیم زمین و آسمان را

جوییم یکایک این و آن را

داد آب ز نرگس ارغوان را

در حوضه کشید خیزران را

آراست به نور عقل جان را

وافروخت به هر دو این جهان را

کس فرستاد و خواند نُعمان را

لالهٔ لعل داد بستان را

چون دردِ تو چاره ساز آمد جان را

دردِ تو بس است این دلِ بیدرمان را

چون از سرِ فضل، ره نمایی همه را

راهی بنما اینهمه سرگردان را

چون نیست سری این غم بیپایان را

وقت است که فرش درنوردم جان را

ای جانِ به لب آمده ازتن بگسل

انگار ندیدی منِ سرگردان را

ساقی بشکن خمار جان را

دریاب حیات جاودان را

کین یک دوسه روز عمر باقی است

از دست مده می مغان را

وان دم که تهی شود صراحی

[...]

غلام و مادر طفل آن جوان را

نه چندان زد که بتوان گفت آن را

که می‌کردند بر دار آن جوان را

وثاقی بود بگرفتند آن را

که دیدی ابروی آن دلستان را

که دل قربان نکردی آن کمان را

چو ابرویش بزه کردی کمان را

ز تیرش بیم جان بودی جهان را

چنان سنگی که مردان جهان را

نباشد زورِ جُنبانیدن آنرا

بدام از دانه بینی مرغ جان را

که این دانه دهد مرغی چنان را