گرچه من جبریل مرغانم ولیک

رفت بر من از قضا کاری نه نیک

پیر گفتا این دو جو ارزد ولیک

زین کم افتد این خریداری‌ست نیک

علم من زو به بدانم نیک نیک

او خدا را به زمن داند ولیک

این جهودان، گفت معذورند نیک

این بنتوان با کسی گفتن ولیک

آن همه خود بود سخت این بود لیک

کان اسیران چون نگه کردند نیک

چو شب شد همچو روز هجر تاریک

جدا زان هر یکی را خواند نزدیک

ز بُن ببرید حالی گوش او لیک

که گوش او بکار آید مرا نیک

چه گر این ساعتم می‌پرورد لیک

برای کشتنم می‌پرورد نیک

اگرچه بستهٔ نیک و بدم لیک

نمی‌گویم ز نیک و بد بد و نیک

چو بگذشت از جهت ره گشت باریک

به آخر شد به رب العزه نزدیک

نگردد هیچ صبحی روز نزدیک

که تا بر ما نگردد روز تاریک

دعایی زود رو چون گشت نزدیک

مرا نوری بود درخاک تاریک

ببود آنروز، تا شب گشت نزدیک

کواکب روشن و شب گشت تاریک

ز عالم گر کسی فارغ بود نیک

ازو مشغول تر باشد بحق لیک

ترا داد ار ترکست و تو تاجیک

بمانده بر سر این راه باریک

بگو اینک رسیدم هست نزدیک

که تا روشن کنم این راه تاریک

چو او رانده است مر تو کرده نزدیک

چرا ماندی چنین در راه تاریک

نه هر دو جوهر ذاتند هر یک

ولیکن بهتر آمد پیش آن یک

همه حیران و زار افتاده نزدیک

بتو اندر صراطی مانده باریک

گهی با آسمان‌ها گه ملایک

بیان پرسید اینجاگاه یک یک