چون نیست ز عقل ذرّهای توفیرم

تا می چه کنم عقل، کمش میگیرم

دیوانگی عشقِ توام میباید

تا بو که ز زلفِ تو رسد زنجیرم

بمُردم پیش ازان کاینجا بمیرم

درین سِر باش یا رب دستگیرم

چو می‌ترسم که من خود غرقه می‌رم

چگونه غرقهٔ را دست گیرم

کنون بنشسته‌ام تا بهره گیرم

روا داری که من بی‌بهره میرم

بپرّم گر بترک بند گیرم

وگرنه سرنگون در بند میرم

غم گیتی به یک جو برنگیرم

نباشم مردهٔ گر زان چه میرم

ز تو زر هم برای تو پذیرم

ز تو گیرم زر و بر تو نگیرم

ز بس معنی که دارم در ضمیرم

خدا داند که در گفتن اسیرم

چو هستی ناگزیر ای دستگیرم

مزن دستم که ازتو ناگزیرم

تویی ای صبح امشب دستگیرم

نفس گرمی برآری من بمیرم

نه جفتی خواهم و نه جفت گیرم

وگر چون آتشی بی جفت میرم

چو در یک روز صد ره کم نمیرم

چرا این جان پر غم کم نگیرم

اگر من در وفای تو بمیرم

کم عهد و وفای تو نگیرم

ز دست تو چو در دستت اسیر‌م

مکن گر دستگیری دستگیرم

عروض آموز کژ طبعان صریرم

ترازوی سخن سنجان ضمیرم

مرا آن به که راه شهر گیرم

وگرنه در غم این قهر میرم

اگر باشی بمویی دستگیرم

برون آری چو مویی از خمیرم

گنه کاری که عذر آرد پذیرم

چو آرد توبه او را دست گیرم

ز دست عقل اینجا من اسیرم

فرو ماندم درین غوغا بمیرم

ز دست خلق مانده در ز حیرم

زمانی باش اینجا دستگیرم