هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد

همچو من در طلبت بی سر و بی سامان شد

بی سر و پای از آنم که دلم گوی صفت

در خم زلف چو چوگان تو سرگردان شد

هر که از ساقی عشق تو چو من باده گرفت

[...]

هر که در راه حقیقت از حقیقت بی‌نشان شد

مقتدای عالم آمد پیشوای انس و جان شد

هر که مویی آگه است از خویشتن یا از حقیقت

او ز خود بیرون نیامد چون به نزد او توان شد

آن خبر دارد ازو کو در حقیقت بی‌خبر گشت

[...]

جهان از باد نوروزی جوان شد

زهی زیبا که این ساعت جهان شد

شمال صبحدم مشکین نفس گشت

صبای گرم‌رو عنبرفشان شد

تو گویی آب خضر و آب کوثر

[...]

دل از طمع خام چنان بریان شد

از آتش شوقی که چنان نتوان شد

جانی که ز قدر فخر موجوداتست

در راه غم تو با عدم یکسان شد

گر جان گویم برآمد و حیران شد

ور دل گویم واله و سرگردان شد

گفتی که به عجز معترف باید گشت

عاجزتر ازین که من شدم نتوان شد

نبی بر وی سوار اندر زمان شد

مکان بگذاشت سوی لامکان شد

بسی مفلوج از انفاسش چنان شد

که با راه آمد و پایش روان شد

به یک ره فتنهٔ آن دلستان شد

که آسان بر پری عاشق توان شد

در آن ساعت که از جسم تو جان شد

دلی پر بت بر حق چون توان شد

چو موسی از پی کوزه روان شد

بیک دم از تن آن تشنه جان شد

ز دنیا هر که سوی آن جهان شد

بگفتم حال طفلت همچنان شد

دریغا سودِ بسیارت زیان شد

که راهت محو گشت و کاروان شد

پیمبر دم نزد با او روان شد

وزو نستد ردا و همچنان شد

کشید آن سرمه وچشمش چنان شد

که عرش و فرش در حالش عیان شد

چو بالا برکشید و راه دان شد

مگر یک روز در راهی روان شد

بگفت این وز قفای او روان شد

که تا مردی ز مردان جهان شد

شه از گفتارِ آن زن خون فشان شد

عنان بر تافت با او هم عنان شد

چو آمد در وثاق من چنان شد

کزان سان ناتوان خود کی توان شد

ازان پشتت به پیری چون کمان شد

که چون تیر از گناهت سرگران شد

نبردش هیچ فرمان و روان شد

به پیش تخت سلطان جهان شد