یکی خیمه دران ره درگشادند

شکاری را بر آتش می‌نهادند

بزرگان در سخن لب برگشادند

کلید آنگه به پیش شه نهادند

جز این سنگی که بر گورش نهادند

نصیبی از همه کَونش ندادند

ز غیب الغیب چون فرمان بدادند

زبان در پیشِ پیغامبر گشادند

یکی زیبا زره زیرش گشادند

سرش ز اندوه بر زانو نهادند

ملایک چشم بر کارش گشادند

ز کارش در گمانی اوفتادند

به زهره اسم اعظم را بدادند

چو سنگ ایشان به چاه غم فتادند

چو جام وحدتش بر کف نهادند

به خونش مفتیان فتوی بدادند

ببستند پای تو چشمت گشادند

کلاه غفلتت بر سر نهادند

همه طاعات او بر هم نهادند

ز استغنای خود بر باد دادند

چو کار ایشان بهم بر می‌نهادند

در آن دام بلا با هم فتادند

بزد در تا در زندان گشادند

یکی را داغ بر ران می‌نهادند

جهانی بار بر پشتش نهادند

به زیر بار کوهش خوی دادند

دو کس را در ره دین تخم دادند

ره دنیا بهر کس برگشادند

یکی دریای بی پایان نهادند

وزان دریا رهی با جان گشادند

چو آن گنج گهر را باز دادند

بصدقه گنج زر را درگشادند

به‌پیش شاه رخ برره نهادند

به‌زاری پیش خسرو شه فتادند

به یک ره هر دو لب بر هم نهادند

چو لب بر هم نشست از هم گشادند

چو یک دم بود دز را در گشادند

سواری بیست روی از دز نهادند

گروهی کشته را از هم گشادند

گروهی خسته را مرهم نهادند