بدین امّید‌های شاخ در شاخ

کرم‌های تو ما را کرد گستاخ

پرنده مرغکان گستاخ گستاخ

شمایل بر شمایل شاخ بر شاخ

گَهی سوی درختان دید گستاخ

که گویی مرغ شد پرید بر شاخ

رضا دادش که در میدان و در کاخ

نشیند با ملک گستاخ گستاخ

به سیم دیگران زرین مکن کاخ

کزین دین رخنه گردد‌، کیسه سوراخ

بُخار تلخ شیرین بود گستاخ

چو شیرین شد رطب، خار است بر شاخ

ز جای گوسفندان تا در‌ِ کاخ

دورویه سنگ‌ها زد شاخ در شاخ

ز مجروحی دلش صد جای سوراخ

روانش بر هلاک خویش گستاخ

من آیم خود به خدمت بر سر کاخ

زمین بوسم به نیروی تو گستاخ

بپرس از عقل دور‌اندیش گستاخ

که «‌چون شاید شدن بر بام این کاخ‌؟»

این تیرِ زبان گشاده گستاخ

وان زاغ پریده شاخ بر شاخ

با نخل رطب چو گشت گستاخ

دستی به رطب کشید بر شاخ

مرغی بپریدی از سر شاخ

رفتی برِ او به طبعِ گستاخ

خونی که بود درون هر شاخ

بیرون چکد از مسام سوراخ

سرهای تهی ز طرهٔ کاخ

آویخته هم به طرهٔ شاخ

تنگی مطرحش به تیر دو شاخ

کرده بر شیر شرزه گور فراخ

چون فرو دید چار گوشهٔ کاخ

ساحتی دید چون بهشت فراخ

اژدها دیده باز کرده فراخ

کآمد از شست شاه تیرِ دو شاخ

سالی از دانه بر نرستن شاخ

تنگ شد دانه بر جهانْ فراخ

گفت کای میزبانِ زرین‌کاخ

جایگاهت خوش است و برگْ فراخ