چنانت باد در دولت بلندی

که چون جمشید دیوان را ببندی

بگفت آزادگانش را به تندی

که از جنگ آوران زشتست کندی

حریری قاقمی خزّی پرندی

خرد بر صبر سوزی خواب بندی

صواب آنست اگر تو هوشمندی

که ایشان را زبان بر خود ببندی

مکن بر حکم یزدان ناپسندی

مده بی درد، ما را دردمندی

یکی نیرنگ ساز از هوشمندی

مگر مردیش را بر من ببندی

به ناله دل چنان از تن بکندی

که بلبل را ز شاخ اندر فگندی

ترا آن به که دل در وی نبندی

کزین دلبندی آید مستمندی

همه نامت به خاک اندر فگندی

همه مهر خود از دلها بکندی

نه من شایم به ننگ و ناپسندی

نه او شاید به رنج و مستمندی

مکن بر بخت چندین ناپسندی

که آرد نا پسندی مستمندی

نگر تا بر من این تهمت نبندی

که هرگز ناید از من ناپسندی

چرا هنواره چونین مستمندی

جرا این سست جانت را پسندی

مکن با دوست چندین ناپسندی

ز دل منمای چندین مستمندی

ز مهر دل شود تیزیش کندی

نیارد کرد با معشوق تندی

نباسد شادمانی بی نژندی

نه پیروزی بود بی مستمندی

که دید از آب و از آهن پرندی

که دید از مشک و از عنبر کمندی

اگر پند رهی را کار بندی

شوی رسته ز چندین مستمندی

لبش گشته شفای هر گزندی

ببرده آب هر شهدی و قندی

عجب دارم که بر من چون پسندی

چنین زاری و چونین مستمندی