که مهمان داری و چاکر نوازی

به کام دوست دشمن را گدازی

گروهی در نشاط و اَسپْ‌تازی،

گروهی در سِماع و پا‌یْ‌بازی.

به هم رُستند آنجا دو نیازی.

به هم بودند روز و شب به بازی.

نه فرزندِ نیازی را نوازی،

نه بر دیدارِ او یک روز نازی.

بدو گفت ای گرانمایه نیازی

چرا جان در تباهی میگدازی

وگر این چاره کت گفتم نسازی

تو نیز از بخت من هرگز ننازی

جهان در چشم دانا هست بازی

نباشد هیچ بازی را درازی

سزد گر با چنین رخ عشق بازی

سزد گر با چنین دلبر بسازی

معلم چون کند دستان نوازی

کند کودک به پیشش پای بازی

به میدان اسپ تازی نیک تازی

همیدون گوی تنها نیک بازی

تو چاره دانی و نیرنگ بازی

نگر در کار ما چاره چه سازی

نگر تا از هوای او ننازی

که گر نازی ز نازش بر مجازی

شبی مادر بدو گفت ای نیازی

چرا از رنج و اندُه می‌گدازی

از این هجرت بدین هول و درازی

همه دردی به چشمم گشت بازی

هر آن کاری که چارش بیش سازی

چو کام دل بیابی بیش نازی

نه او با تو نماید رودسازی

نه تو او را نمایی دلنوازی

شد از تو روزگار لهو و بازی

تو در میدان بازی چند تازی

اگر با من به مهر دل بسازی

دگر ره نرد بی راهی نبازی

زمانی خرمی کردند و بازی

بپیچیده به هم هر دو نیازی

برین سان تن گدازی دل نوازی

خوش آوازی سرافرازی بنازی