ای خوشا آغاز غم‌ پرداز عشق

ای خوشا انجام به ز آغاز عشق

عشق از نو داستان‌ پرداز شد

دوستان دستی که دستان‌ساز شد

باز زنجیر جنون برداشتند

[...]

ای طفیل بود تو بود همه

بود در سودای تو سود همه

بودی و جز بود تو بودی نبود

بود پنهان آتشی دودی نبود

عشق ناگه زد بر آتش دامنی

[...]

شاهد غیبی که خود مستور بود

بود خود آیینه، خود منظور بود

عشق چون مشاطگی آغاز کرد

پرده از روی نکویش باز کرد

از نخست آیینه‌ای پیشش نهاد

[...]

عشق از نو باز دستان‌ساز گشت

عکس سوی اصل آخر بازگشت

هجرها رفتند و آمد وصل‌ها

عکس‌ها رفتند سوی اصل‌ها

مرغی افتاده سوی دام از چمن

[...]

گلستانش را گلی پیدا نبود

از گل او بلبلی شیدا نبود

فرقها ناز و نیاز از هم نداشت

بلبل و گل امتیاز از هم نداشت

ناگهان پیدا نیاز از ناز شد

[...]

دیده را دیدار خور خیره کند

نور صافی چشم را تیره کند

دیده آب آرد چو بیند آفتاب

دیدن خورشید نتوان جز در آب

مهر اندر آب صافی ظاهر است

[...]

محفل عشقش چو می‌آراستند

اول از بیگانگان پیراستند

ساقی آنگه باده در گردش فکند

باده‌ها در سینه‌ها آتش فکند

بادهٔ شوق انجمن‌افروز شد

[...]

عقل را با عشق در هم ریختند

صورت و معنی به هم آمیختند

مجتمع کردند انوار وجود

متحد گشتند اطوار وجود

گشت پیدا مظهر پیغمبری

[...]

شاه ما کز لوح و کرسی باج خواست

این زمان افسانهٔ معراج خواست

جامهٔ هستی خود چون چاک کرد

فرش راه از اطلس افلاک کرد

مقصد او عشق و هم مقصود عشق

[...]

ای یگانه گوهر سلک وجود

دومین نقش خوش کلک وجود

می‌ندانم اولی یا آخری

جز یکی از هر که گویم برتری

هر دو چشم منکرانت کور بود

[...]

سید کونین سبط مصطفا

بهترین فرزند خیرالاولیا

پروریده حق در آغوش بتول

زیب دامان، زینت دوش رسول

جبرئیلش مهد جنبان صبا

[...]

طالب من گر شود یک ره کسی

راهها بنمایمش هر سو بسی

چون مرا بشناسد از آیات من

عاشق آید بر صفات ذات من

شد چو عاشق وز من آگه شد همی

[...]

تا به کی ای نفس علت زای من

ای شده درد از تو درمانهای من

تابع خوی تو باید بودنم

روی دل سوی تو باید بودنم

روزگاری شد هوایت جسته‌ام

[...]

ای گرفتار جهان پیچ پیچ

هیچ دانی کاین جهان هیچ است هیچ؟

ای تو از بیراه ره نشناخته

توسن شهوت به هر سو تاخته

راه بیراه است و دزدان آگهند

[...]

ای نمودی از وجودت بود من

درد تو سرمایهٔ بهبود من

در ز فیض خود به رخ بگشادیَم

هر چه را لایق بدیدی دادیَم

از درت چون ساختم ساز سفر

[...]

گرضمیرم قابل اسرار نیست

گر زبانم لایق گفتار نیست

تارِ جانم را ز نقصان رشته‌اند

در وجودم تخم حرمان کشته‌اند

دوری و محرومی و نادانیم

[...]

آفتابی آسمانها زو عیان

گوهری بس بحرها در وی نهان

رای او مهری ولی برتر ز اوج

طبع او بحری ولی خالی زموج

چون حضیضش نیست کی اوجش بود

[...]

زافرینش بیشتر حق بود و بس

هستی از هستی مطلق بود و بس

ذات واجب بود و هستی کمال

ایمن از هر نیستی و هر زوال

خواست تا سازد جهانی از عدم

[...]

باز صبح است و برآمد آفتاب

خواجه تا کی بر نمیخیزی ز خواب

نه اثر از عقل داری نه ز عشق

نه گذر در کوفه داری نه دمشق

منکر عشقی تو یعنی عاقلی

[...]

باز عشق آهنگ یغما ساز کرد

باز دل آشفتگی آغاز کرد

تند بادی باز بر کاهی وزید

آتشی در خشک خاری جا گزید

باز ابری طرفه توفان زای شد

[...]