لوح انعام تو خواند هر چه در عالم نبیل

داغ احسان تو دارد هر که در گیتی اصیل

فهمهای زیر کان کندست با تو گاه علم

گفتهای قایلان سستست بی تو گاه قیل

رخ که گرد سم اسبت یافت گردد مقتدا

[...]

آفت ادبار و نحس کرد ز پیشش رحیل

سعد نجوم فلک جست مر او را دلیل

تاکه دیوت بود به راه دلیل

نکند با تو همرهی جبریل

آنچنان زی در او که وقت رحیل

بیش باشد به رفتنت تعجیل

پیش هر ناکس و خسیس و بخیل

از پی نان مباش خوار و ذلیل

هست در وصف او به وقت دلیل

نطق تشبیه و خامشی تعطیل

مردمان را ز بهر دیدن پیل

آرزو خاست زانچنان تهویل

تا بدانند شکل و هیآت پیل

هریکی تازیان در آن تعجیل

حاجت آنرا بُوَد سوی زنبیل

کش نباشد زمین کثیر و قلیل

مئزر و سطل و آلت تغسیل

همه بر خادمان کنند دلیل

زو پذیرفتم این متاع قلیل

زانکه دستش رسید نیست بخیل

نیست آنجا تغیّر و تبدیل

نشود نیک بد به هیچ سبیل

نیست بر حکم قاطعش تبدیل

نیست بر امر جامعش تحویل

در چنان حال با نهیب خلیل

از سرِ اعتماد و حفظ وکیل

تاج بر سر نهاده میکائیل

غاشیه بر کتف نهاده خلیل

نشنیده ز مصطفی تأویل

گشته مکشوف بر دلش تنزیل

نفس نفسش کشندهٔ تنزیل

جان جانش چشندهٔ تاویل

کاتب نقش‌نامهٔ تنزیل

خازن گنج‌خانهٔ تأویل

واعظِ عقل و حافظِ تنزیل

مُحرمِ عشق و مَحرم تأویل

اول و آخر و عزیز و ذلیل

علوی و سفلی و قبیح و جمیل