... بدخو از بی نکاح زاده بتر

زانک ازو بار به کشد استر

رو که دین را به شعرک و ناموس ...

وان کسانی که بار خلق کشند

زان عمل سال و ماه شاد و گشند ...

... گفت برتر شو از بر خورشید

که رطب خیره بار نارد بید

حاجت از کردگار خواهم من ...

... شمس کز کره هست در مقدار

ز صد و بیست و چار بار شمار

خانه او را اسد نهادستند ...

... آن چنان گشت لذت سخنم

که یکی دم به شست بار زنم

نبود گرچه صاحب هنرم ...

... بودم از پشت عقل و روی نهاد

نقش آن خانه بهی بارش

خلل بام بود و دیوارش ...

... در تماشای فکرت از اغیار

سایه خانه هم نیابد بار

نبود همچو موش مرد سخن ...

... گورخر چون نداد کس را دست

نه ز پالان و رنج بار برست

گرچه شد ز اهل روزگار جدا ...

آن چنان در سخن ضعیف تنم

که یکی دم به شست بار زنم

نبود گرچه صاحب هنرم ...

ای سنایی چو شرع دادت بار

دست ازین شاعری و شعر بدار ...

... سگ با سگان به طبع ز من سازگارتر

از مغ هزار بار منم زشت کیش تر

وز سگ هزار بار منم زشت کارتر

هر چند دانم این به یقین کز همه جهان ...

در غم عشق تو زان بگذشت کار دل مرا

کز وفایت کم شود یک لحظه بار دل مرا

فارغم از گشت گلشن کز غم تو هرزمان

بشکفد صد گونه گل از خارخار دل مرا

بر دلم باری حوالت کن غم اندوه خود

چون توان کردن که کردی غمگسار دل مرا ...

... چون تو بودی و فراق یار کار دل مرا

باز آمد روز هجران ناله کن باری ز دل

تیره تر بادا ز روزم روزگار دل مرا ...

... خدا می گوید ای بنده من آن سلطان با لطفم

آه بر درگاه من هر گه که می آیی ترا بار است

برخ گر زرد شد عاشق نه یرقان باشد ونه دق ...

... ما چو کردیم آشتیکس را مجال جنگ نیست

پشه ی لنگی که بار او گران افتاده است

میرود افتان و خیزان گرچه پیشاهنگ نیست ...

... عجب نبود که روزی فتنه آخر زمان گردد

گر این بار دل من آسمان خواهد که بردارد

نجنبد هیچگه از جای خود چون من ناتوان گردد ...

... طعنه بدخواه و بدعهدی یارم می کشد

دور از او بی طاقتی باشد که روزی چند بار

محنت و دردی و داغ انتظارم می کشد ...

... عاشق آنست که سوزند و دهندش بر باد

بس که خاکستر او جوش کند دریا بار

شمه ای گوی تو از لطف خدا بر در دیر ...

... کاروان ها در بیابان ها هلاک انداز عطش

ابر رحمت را بیار و قطره چندی ببار

بار دارد شیشه های می صراحی های شاه

اشتر مستی که نه افسار دارد نه مهار ...

... گر تماشای جمال حق تعالی بایدت

در میان عاشقان انداز خود را روز بار

در دل شب ها بگریم گویم آن دلدار را ...

... اندرآن خلوت که آنجا ره نیابد جبرییل

می رود از فارس سلمان و بلال از زنگبار

تن به نعمت های جنت می شود پرورده لیک ...

... گر برانگیزی ز خاک گور بنمایی جمال

خلق مسکین را ز گریه دیده ها گردد غبار

وعده دیدار گر در قعر دوزخ می کنی ...

... محیی گر دیدار رحمت بایدت از عزوجل

دامن مردان بگیر و صبر کن تا روز بار

... با امانت گران بنده تویی ناتوان

بار ترا می کشم محیی ز گیلان خویش

... ای خواجه ما را چون شما صد فکر بد در کارها

شد راست کار و بار ما از دست عشق از دست عشق

با کس نگیرم الفتی از خلق دارم وحشتی ...