... دارم دگر چگونه امید قرار عمر

عمری گذشت دیده به راه تو دوختیم

کامی نیافتیم در این رهگذار عمر ...

... ز طالع تیره چون بخت غریبان شدم

اگر نزد دانۀ خال تو راه خیال

ولی بدام قریب دلفریبان شدم ...

... تا که در گلشن توحید مگر ریشه کنم

از ره صدق و صفا راه وفا گیرم پیش

تا به کی پیروی خلق جفا پیشه کنم ...

... نه چنان واله و سرگشته در این بادیه ام

که ببانگ جرسی راه به جایی ببرم

رحمی ای خضر ره گمشدگان بهر خدای

بر لب خشک و دل سوخته و چشم ترم

راه عشقست و هزاران خطرم از پس و پیش

بی تو ای روح روان جان بسلامت نبرم ...

... من اگر بسر بپویم ره عشق را به همت

خجلم ز جان نثاری و ز رسم راه پویان

به امید وصل مردانه بکوش تا بمیری ...

... رفته بوادی فنا رفرف هر رونده ای

بسته کمان ابروان راه خیال رهروان

ناز خدنگ غمزه اش بازوی هر زننده ای ...

... که از لیلی مگر یابم نشانه

زدم در راه عشقش سر به دریا

چه میزد آتش عشقم زبانه ...

... اگر خود را به بینی در میانه

بکوب این راه را با پای همت

نخواهد اسب تازی تازیانه

چه مردان طریقت راهرو باش

مگیر از بیم چون کودک بهانه ...

... تو چرا تفقدی از من در بدر نداری

چه غبار راه سر گرد شدم بگرد کویت

چه نسیم در گذشتی و به من گذر نداری ...

... نیست از عاشق بخون رنگین تری

جان نثاری راه و رسم عاشقی است

نیست از خود خواه بد آیین تری ...

به نوشته عارف در دیوانش این تصنیف سال ۱۳۲۶ ه ق پس از مرگ شیدا در ورود فاتحین ملت به طهران ساخته شده است موسی خان معروفی هم بعدا تنظیمی از این اثر صورت داد که کمابیش مبنای اجراهای بعدی قرار گرفت

ای امان از فراقت امان ...

... دل ز دیدار او پر خون شد

خون شد از راه دل بیرون شد امان امان امان امان

شکرلله که هجران طی شد ...

... خواهمش بینم کم و بیش

گریه راه تماشا گرفته

گریه راه تماشا گرفته

به صبح رخ همچون شب تار ...

... خواهمش بینم کم و بیش

گریه راه تماشا گرفته

گریه راه تماشا گرفته

تو سلطان قدرت نمایی ...

... جنبنده ای را گر خبر کردی نکردی

این راه خیری بد نهادم پیش پایت

با جبرییل ار خیر و شر کردی نکردی ...

... خون مدیر حیات و ممات است

خون فقط خضر راه نجات است

رنگ خون رنگ میمون مینوست ...

... در خاک فردوسی طوسی توسن ترک از چه رانی

راه جان پوی فارسی گوی دست دل شوی

زود از این الفاظ زشت بی معانی ...

... مکین چون نقطه بایی به مد بسمله بین

به غمزه چشمش زد راه دل سپرد به زلف

شریک دزد نظر کن رفیق قافله بین ...

... هزار سود ز سودای این معامله بین

به راه بادیه عشق آی و عارف را

ضعیف و خسته و رنجور و پا پرآبله بین

... دلم از طره بیفتاد به چاه زنخش

راه جز چاه مگر درخور زندانی نیست

تو بدین حسن اگر جانب بازار آیی ...

وادی عشق چو راه ظلمات آسان نیست

مرو ای خضر که این مرحله را پایان نیست ...

... به کوی نیستی فکر سر و سامان خود کردم

ز ناچاری چو راه چاره شد مسدود از هر سو

همین یک فکر بهر درد بی درمان خود کردم ...

... هزار شکر که مشروطه پرده پوش آمد

ز خاک پاک شهیدان راه آزادی

ببین که خون سیاوش چه سان به جوش آمد ...

... چه شد که کوته و زشت این قبا به قامت ماست

بیار باده که تا راه نیستی گیرم

من آزموده ام آخر بقای من به فناست ...