... چون چشم و رخ و لبش به پیشم نبود

مه نرگس و مه لاله و مه گل مه بهار

... بی وصل رخ یار نمی شاید زیست

شد لاله زخاک دیگران مجلس ما

تا سبزه گور ما تماشاگه کیست

افسوس که اطراف رخت خار گرفت

زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت

سیماب زنخدان تو آورد غمباد ...

بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد

بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد

بر آتش رخسار تو می دانی چیست ...

تا که برگرد سبزه لاله برست

در گمان می فتد که چون رخ تست

نام روی تو می برد لاله

زان دهان را بمشک و باده بشست ...

... نوروز به یک دگر فکندست

شد تشنه بخون لاله سوسن

زین روی زبان به در فکندست

چون نافه مشک نارسیده

لاله همه کوه و در فکندست

آمیخته خون و مشک با هم ...

... زآنکه پر گویست و او را طاقت گفتاره نیست

ساغر لاله اگر بشکست بر جای خودست

زانکه جای کاسه بازی مغز سنگ خاره نیست ...

... گر جهد بیرون ز سنگ خاره آتش پاره ها

لاله را از سنگ خاره جسته آتش پاره نیست

در میان سرو و سوسن رطل می باید گران ...

... ز بس گلها که از گلبن شکفتست

بجز در حلقۀ لاله نیایی

گهر هایی که چشم ابر سفتست ...

... بنفشه ازین روی ماتم گرفتست

رضا داد لاله بخون پیاله

که خونش گرفتست و محکم گرفتست ...

... ار نفسهای صبا بگشادست

لاله پنداری عطار بهار

نافۀ مشک خطا بگشادست ...

نگار دل سیاهم لاله رنگیست

چو غنچه بسته طبعی چشم تنگیست ...

... اگر صبا بگل چهرۀ تو برگذرد

چه رسته ها که از آن لاله زار در بندد

وگر حکایت روی تو بشنود بلبل ...

... بویی از نکهتش آمیخته شد بادم باد

بر هر آن خار که زد لاله و گل بار آورد

عشق بنمود کله گوشه و چون دید مرا ...

... چو افتد آتش خورشید در حراقة شب

چراغ لاله از و روشنی فرا گیرد

ز شرم روی بتم گل چنان برآید سرخ

که پای تا سر او آتش حیا گیرد

رشک ژاله زرخسار لاله رونق یافت

کهر هر اینه از جوهری بها گیرد ...

... که یار خود را بر پای در سخن گیرد

بشکل لاله نگر خال عنبرین بر لب

چو یار خود را بر پای در سخن گیرد ...

... که سرو کم بضاعت سرکش آمد

ز تور آفتاب و عکس لاله

سمند خاک گویی ابرش آمد ...

... می کشد و باز رها می کند

می فکند در کله لاله خاک

پیرهن غنچه قبا می کنند ...

... در رخ از ناز شکن می آرند

جام لاله ز دل سنگ برون

من ندانم بچه فن می آرند ...

... شکلی از ماه و پرن می آرند

لاله جامیست که گویی دروی

دردی از اول دن می آرند ...

... نعرۀ بلبل بثریا رسید

لاله چو من خیمه بکهسار زد

تا بدلش آتش سودا رسید ...

زهی مالیده رویت لاله را گوش

بما میزد زهی خط و بنا گوش ...