ندانم غنچه را بلبل چه گفتست

که بس خونین دل و چهره کشفتست

مگر رازی که او را با صبا بود

یکایک فاش در رویش بگفتست

تو گویی آتش افتادست در خار

ز بس گلها که از گلبن شکفتست

بجز در حلقۀ لاله نیایی

گهر هایی که چشم ابر سفتست

اگر چه فتنۀ باغست نرگس

بدان شادم که آخر فتنه خفتست

صبا کرد آشکارا بر سر چوب

هر آن خرده که گل در دل نهفتست

دو سر در یک قدم بنمود نرگس

بنا میزد، چه زیبا طاق و جفتست