در وسط ماه ربیع نخست

عزم سفر کرد به مشرق درست

کوس عزیمت ز در شهریار ...

... خانه روان خانگیانش مقیم

اهل سفر را همه بروی گذر

همره اوساکن و او در سفر

گاه روشن همره او گشته آب ...

... تیشه نجار از و در خراش

مرکب بحری زسفر گشته چوب

بر طرف بحر شده پای کوب ...

... دگر ز آنجا که شد عشق آتش انگیز

بر آهنگ سفر گشتن سبک خیز

شنیدم در سپاهان است ماهی ...

... به شادی کجا می گذارند گام

سفر تا چه جایست و منزل کدام

کجا روز راحت فزون می کنند ...

... چگونه می گسلد دانه های لؤلؤ را

سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی

ز دست چون بتوان داد روی نیکو را ...

... هر شب ای دیده که بر چرخ ستاره شمری

جان من عزم سفر کرد بگو راه کجاست

من برآنم ز زنخدانت که بر چاه افتم ...

... هر شب ای دیده که بر چرخ ستاره شمری

جان من عزم سفر کرد بگو راه کجاست

من برآنم ز زنخدانت که بر چاه افتم ...

... به تشنگی بیابان عشق شد معلوم

که سایه نشین سلامت نه مرد این سفر است

به پای بوس هوس بردنم فضول بود ...

... چو از رخ تو به هر خانه آفتابی هست

مهت به عقرب و اینک رهی به عزم سفر

ولی خوشم که دران عقرب انقلابی هست ...

... گر از دهنت خبر توان یافت

در راه عدم سفر توان کرد

ماییم دو دیده وقف کرده ...

... بربست چون جوزا کمر آمد به جوزا زان قمر

یعنی که این عزم سفر بر طالع میمون بود

گویند حال خود بگو پیشش مگر تابد عنان ...

... می رود عمر عزیزم چون سر زلفت به یاد

محنت هجران و رنج راه و تشویش سفر

این همه گویی نصیب جان مهجورم فتاد ...

... برو ای صورت آن چشم که در چشم منی

که نرفته ست ز کویش ز سفر باز آید

دیده چندان به کف پای سفیدش مالم ...

ما را ز کوی جانان عزم سفر نباشد

بی عمر زندگانی کس را بسر نباشد ...

ناگاه پیش ازان که کسی را خبر شود

آن بیوفای عهد شکن را سفر شود

کردند آگهم که فلان رفت و دور رفت ...

... کدام دیده خونبار شد عنانگیرش

که دور مانده من هیچ از آن سفر نرسید

زبان ز پرسش آیندگانم آبله شد ...

... توشه جگر پخته ام از بهر آنک

جان و دلم هر دو سفر می کنند

عقل مرا کارفزایان عشق ...

سفر کردند یاران جان ما هم

بسی بیگانگان و آشنا هم ...

ای سفر کرده ز چشم و در دل و جانی مقیم

روزها شد تا نیاید از سر کویت نسیم ...

نی پای آن که از سر کویت سفر کنم

نی دست آنکه دست به زلف تو در کنم ...

... تو آن خویش کن و من از آن خویش کنم

روان شدی به سفر می رسد مرا چو جرس

که ناله ها بر سر کاروان خویش کنم ...