... ای از رخ شاه جان صد بیذق را سلطان

بر اسب نشین ای جان تا غاشیه برگیرم

وز باد لجاج خود وز غصه نیک و بد ...

... وز غرقه آن قلزم زخار رهیدیم

بی اسب همه فارس و بی می همه مستیم

از ساغر و از منت خمار رهیدیم ...

... وز غربت اجسام بالله رسیدیم

با اسب بدان شاه کسی چون نرسیده ست

ما اسب بدادیم و بدان شاه رسیدیم

چون ابر بسی اشک در این خاک فشاندیم ...

... گر تو را سودای معراج است بر چرخ حیات

دانک اسب تازی تو هست در میدان صیام

هیچ طاعت در جهان آن روشنی ندهد تو را ...

... چو روی مست و پیاده قدمت را همه فرشم

چو روی راه سواره ز پی اسب تو گردم

مکن ای جان همه ساله تو به فردام حواله ...

... پس کیش من به چنین نقش و نشان بفریبم

گله اسب نگیرد چو به پر می پرد

خور او نور بود چونش به نان بفریبم ...

... تا چند چینی دانه ها دام اجل کردت زبون

شد اسب و زین نقره گین بر مرکب چوبین نشین

زین بر جنازه نه ببین دستان این دنیای دون ...

... الف می باش فرد و راست بنشین

چو معنی اسب آمد حرف چون زین

بگو تا کی کشی بی اسب این زین

کلوخ انداز کن در عشق مردان ...

... امشب همه نقش ها شکارند

از اسب فرومگیر تو زین

تا روز سوار باش بر صید ...

... گه ز راه آب آید گه ز راه نان و گوشت

گه ز راه شاهد آید گه ز راه اسب و زین

از پس این پرده ها ناگاه روزی سر کند ...

... گاه به دزدی درآ کیسه دل را ببر

گاه مرا دزد گیر گو که منم پاسبان

گه بربا همچون گرگ بره درویش را ...

... چون تو ندیده ست کس کس توی ای جان و بس

نادره ای در جهان اسب وفا درجهان

گرچه جهان است عشق جان و جهان است عشق ...

... صبر سوی نران رود نوحه سوی زنان رود

گردن اسب شاه را ننگ بود ز زنگله

خوش به میان صف درآ تنگ میا و دلگشا ...

... هست بلادر این ستم پیش بلا و پس دری

هست سر محاسبه جبر و پیش مقابله

زر به کسی به قرض ده کش بود آسیا و رز ...

... خوش آن باشد که می راند به سوی اصل شیرینی

در آن سیران سقط کرده هزاران اسب و جمازه

همی کوشم به خاموشی ولیکن از شکرنوشی ...

ای آن که بر اسب بقا از دیر فانی می روی

دانا و بینای رهی آن سو که دانی می روی ...

... ای آفتاب آن جهان در ذره ای چونی نهان

وی پادشاه شه نشان در پاسبانی می روی

ای بس طلسمات عجب بستی برون از روز و شب ...

... اندیشه های خوش نهم اندر دماغ و کله ای

می ران فرس در دین فقط ور اسب تو گردد سقط

بر جای اسب لاغری هر سو بیابی گله ای

خاموش باش و لا مگو جز آن که حق بخشد مجو ...

... ای صنما به جان تو کینه در بننگری

دست مده تو چرخ را تا که به پیش اسب او

غاشیه تو را کشد بر سر خود به چاکری ...

... رخ خوبان روحانی که هر شاهی که دید آن را

ز فرزین بند سوداها ز اسب خود پیادستی

چو از مخدوم شمس الدین زدی لطفی به روی دل ...

... گلزار جفا گردد چون تخم جفا کاری

چون سرکشی آغازی یا اسب جفا تازی

دست کی رسد در تو گر پای نیفشاری ...

... که جان ها پیش روی او خیالی

جهان در پای اسب او غباری

همی رست از غبار نعل اسبش

بیابان در بیابان خوش عذاری ...

... دغایانی که با جسم چو پیلند

سوار اسب فرهنگ و کیانی

پیاده گشته و رخ زرد ماندند ...