تا خار کند نزاع همسنگی گل

زایل نشود ز غنچه دلتنگی گل

مادام که در حجاب نشوست و نما ...

دلی دارم که از تنگی درو جز غم نمی گنجد

غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمی گنجد

چو گرد آید جهانی غم به دل گنجد سریست این ...

... که در ره نیش کار دهر که راز سینه سنگ آید

نگویم قصه دلتنگی خود محتشم با او

که ترسم من نیابم حاصلی و آن مه به تنگ آید

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

گلگشت چمن با دل آسوده توان کرد ...

... نشیند گوشه ای از غصه دلتنگ

ز دلتنگی بود با خویش در جنگ

گزد انگشت چندانی که در مشت ...

... به کام اژدها انداخت خود را

ز دلتنگی در آن غمخانه تنگ

سرود بینوایی کرد آهنگ ...

... به سوی دیگرش ناظر نشسته

ز دلتنگی لب از گفتار بسته

به روی شه نشان مرگ و ظاهر ...

... از اعرابیی پرسیدند بلیغ کیست گفت آن کس که از همه کوتاه تر سخن گوید و بیش تر از دیگران حاضر جواب بود

امام فخرالدین رازی در حد بلاغت گفت بلاغت آن است که آدمی کنه آنچه در دل دارد به لفظ بیان کند بدان شرط که از خلاصه گویی که بمعنی زیان رساند و بسیار گویی که دلتنگی آرد نیز دوری کند

فیلسوفی گفت هم چنان که ظرف نشکسته را از شکسته به صدایش شناسند حال آدمی را نیز از گفتار وی می توان دریافت

... گر نیست سنان مژه نوک قلمی هست

دلتنگی من چون سبب خوشدلی اوست

دریوزه کنم از در هر دل که غمی هست ...

... وعظ گفتم بیمجازی جای لذت بردن است

چون تو بیدردی سؤال از ذوق دلتنگی مکن

یا بعرفی صلح کن کاعمال زشتت رانوشت ...

ای که تو دلتنگی از گریه دلت وامی شود

تنگنای عشق زین خمخانه صحرا می شود ...

چه نیکو گفت با گردن کشی سر در گریبانی

که ما را نیز در میدان دلتنگی ست جولانی

ز بی برگی متاع خانه من نیست غیر از این ...

لاف دلتنگی و صبر از یار ناید باورم

دل اگر تنگت چون گنجد شکیبایی در او

لبت چون غنچه دلتنگی ندارد

چو گل روی تو یکرنگی ندارد ...

... به روی مست از تیغ عسس آیینه می داری

ز دلتنگی برونم آر و آن گه روی خود بنما

چو طوطی تا کیم پیش قفس آیینه می داری ...

... دعوی درد با تو کند گر به راه عشق

دلتنگی تو بر کمر مور می زند

بر خاک درگه تو ز پاس ادب سلیم ...

... ندارد فرصت خاریدن سر از سجود اینجا

به دلتنگی شدم خرسند ازین گلزار تا دیدم

چه خونها خورد گل تا عقده ای از دل گشود اینجا ...

... مگر از خون دل لبریز سازم ساغر خود را

به دلتنگی چنان چون غنچه تصویر خو کردم

که بر روی نسیم صبح نگشایم در خود را ...

... که ریزد پرتو مهتاب از هم پود و تارش را

کسی را می رسد از خاکساران لاف دلتنگی

که نتواند پریشان ساختن صرصر غبارش را ...

... خار و خس مانع طوفان نشود دریا را

کیست جز گریه به دلتنگی ما رحم کند

سیل بر سینه مگر چاک زند صحرا را ...