... یا بعید الدار عن وطنه

عاقبت شد خاک بستر تو

یوسف گل پیرهن نگذاشت ...

... با لبان روح پرور تو

تا بنالد همچو مرغ هزار

خواهر بی بال و بی پر تو

... لطفی نمی نمایی

ای شاه اوج هستی از چیست دیده بستی

هنگام سرپرستی ...

... یک کاروان اسیریم چون مرغ پر شکسته

در بند خصم بسته

زین غم چرا نمیریم ناموس کبریایی ...

... بر نی مقابل ما سر بر فلک کشیده

بنگر بحال اطفال در دست خصم پامال

چون مرغ بی پر و بال کز آشیان پریده

یکدسته دلشکسته بندش بدست بسته

یک حلقه زار و خسته خارش بپا خلیده ...

... کافتاده در مقابل اصغر گلو دریده

بر بسته دست تقدیر بیمار را بزنجیر

عنقاء قاف و نخجیر هرگز کسی شنیده ...

ای قبلۀ عقول و امام بنی عقیل

صلوات بر تو باد بالإشراق و الأصیل ...

... وی در میان فرقۀ دور از خدا ذلیل

بستند با تو عهد و شکستند کوفیان

آوخ ز بیوفایی آن مردم رذیل ...

... سرو بالای بلندش چه خرامان می رفت

نه صنوبر که دو عالم بنظر آمده پست

قامت معتدلش را نتوان طوبی خواند

چمن فاستقم از سرو قدش رونق بست

لالۀ روی وی از گلشن توحید دمید

سنبل روی وی از روضۀ تجرید برست

شاه اخوان صفا ماه بنی هاشم اوست

شد در او صورت و معنی بحقیقت پیوست

ساقی بادۀ توحید و معارف عباس

شاهد بزم ازل شمع شبستان الست

در ره شاه شهیدان ز سر و دست گذشت ...

... بمادر دل کباب خسته

ببین که بندش بدست بسته

چه مرغ بی بال و پر شکسته ...

... جدایی یک جهان جوان را

ز یک جهان جان دو دیده بستم

چه رفت جان جهان ز دستم ...

... بحجلۀ خاک و خون نشسته

ز خون سراپا نگار بسته

ز مادر زار دل شکسته ...

... کشم چه آه شرر فشان را

بناخن از سینه می خراشم

چه کوهکن کوه می تراشم ...

... عقول ما سوی را کرده مجنون

بیا بلبل که تا با هم بنالیم

که ما هجران کش و شورید حالیم ...

... زمین گیرم برای سرو قدی

که سروش بنده در بالا بلندی

یگانه گوهری گم شد ز دستم

که جویای ویم تا زنده هستم

بسا کس نوجوان رخت از جهان بست

ولیکن نوگل من ناگهان بست

نمی دانم چه شد آن سرو آزاد ...

... ز آب دیدۀ نمناک ما پرس

سؤال از حال غمناکان ثوابست

خصوصا آن دلی کز غم کبابست

... تا بزم دلبر

دست ستیزش بسته پای هر فراری

هر مرد کاری ...

... بی برگ و بی بر

آن طرۀ مشکین چرا در خون خضابست

در پیچ و تابست

وان غرۀ غرا چرا گردیده مغبر ...

... ای در ملاحت ثانی عقل نخستین

بر خیز و بنشین

کن جستجویی از پدر و ز حال مادر ...

... ز اول ترا از خون حنا آمد مقرر

در خاک بستر

گردون دون کرد از تو جانا نا امیدم ...

... روح تو خرم

ما را دچار آتش بیداد بنگر

چون پور آزر ...

... تنها نه کلک مفتقر آتش فشانست

آتش بنجانست

زد شعله اندر دفتر ایجاد یکسر ...

... شد سور سوگواری

شاخ صنوبر او از بیخ و بن در افتاد

نخل شکر بر افتاد ...

... دلها کباب کرده

تا بسته دست و پا را از خون سر نگاری

سیل سرشک جاری ...

... عزیز مادر

حجله ات را بخون نگار بستم

بخون نشستم ...

... عزیز مادر

غنچۀ لب ز گفتگو به بستی

مرا بخستی ...

... سایۀ سرت آرزوی من بود

سر تو بنمود

شد سر نیزه سایبانی تو ...

... عزیز مادر

من به بند غمت چنان اسیرم

که تا بمیرم ...

... ناز پرورد من آمد سوی گهوارۀ ناز

می سزد گر بنهم بر قدمش روی نیاز

طوطی من سخنی از چه زبان بسته شدی

سفری بیش نرفتی که چنین خسته شدی ...

... همزه کسی داشت

بوسید جز بند گران آن دست و پا را

آن پیشوا را ...

... با فرقه شرک

بستند زاعان بال سلطان هما را

دست خدا را ...

... که وقت فرصت نمانده باقی مکن توقف مکن تعلل

ز خم وحدت بنوش جامی ز جام عشرت بگیر کامی

مباش در فکر ننگ و نامی که عین خامی است این تخیل

بساز عیشی بکوش مطرب می دمادم بنوش مطرب

بدامن می فروش مطرب بزن دمی پنجۀ توسل

بمدح آن دلبر یگانه به نغمه ای کوش عاشقانه

به بر ز دل غصۀ زمانه مکن به بنیاد غم تزلزل

ز وصف آن نازنین شمایل بوجود سامع برقص قایل ...

... تبارک الله از آن همه نو فکنده بر مهر و ماه پرتو

هزار شیرین هزار خسرو بحلقۀ بندگیش در غل

بلب حدیثی ز سر مجمل بحسن مجموعۀ مفصل ...

... دهان او رشک چشمۀ نوش زلال خضر اندر او فراموش

نه عارضست آن نه این بنا گوش که یک فلک ماه و یک چمن گل

بصورت آن گوهر مقدس ظهور معنای ذات اقدس ...

... که از نگاهی برد سیاهی برو سفیدی کند تحول

ز گردش آسمان چه گویم که بستۀ دام مکر اویم

نه دل که راه قصیده پویم نه طبع را حالت تغزل ...

... جل شأنا و علا

آه از آن عهد ولایت که بنامش بستند

دل او را خستند ...

... آن ستم پیشه که با خسرو اقلیم الست

عهد را بست و شکست

نه ز حق بیم و نه اندیشه ای از روز جزا ...

... و بسی درد دوا

نوح طوفان بلا رخت از این مرحله بست

فلک ایجاد شکست ...

... سلسلۀ موی آن زلف مسلسل

سخت مرا بسته چون عهد مؤکد

داد شمیمی از آن موی معنبر ...

... عین معارف لسان الله ناطق

الحسن بن علی بن محمد

عسکری آن شاه اقلیم ولایت ...

... خاک گذرگاه او طبع مجسم

بندۀ درگاه او عقل مجرد

طلعت زرین مهر شمع رواقش ...

... در حرم کبریا تکیه بمسند

سجده کند مهر و مه چون بنشیند

یوسف حسن تو بر تخت ممهد ...

ای بستۀ بند هوی و هوس

جهدی تا هست این نیم نفس ...

... با گرگ هوی همراز و انیس

بستی ز بساط سلیمان چشم

با دیو طبیعت گشته جلیس ...

... با صدق و صفا پیوند بکن

زن تیشه به بیخ و بن تلبیس

از مفتقر این رقم کافی

بر لوح دل صافی بنویس

ای بسته دل اندر خوان طمع

وی خسته تن از پیکان طمع ...

... حیف است یوسف طبع عزیز

در بند و غل زندان طمع

از گنج قناعت بی خبری

ای دل که شدی ویران طمع

یا آنکه بنه دندان به جگر

یا آنکه بکش دندان طمع

یا گوش بهر بد و نیک بده

یا آنکه به بند زبان طمع

بر حالت مفتقرت جانا

رحمی کن و بستان جان طمع

آن کیست که بستۀ بند تو نیست

یا آنکه اسیر کمند تو نیست ...

... لقمان که هزارانش پند است

جز بندۀ حکمت و پند تو نیست

فرهاد تو را ای شیرین لب ...

... کوته نظریم و مدیحۀ ما

زیبندۀ سرو بلند تو نیست

هر چند در افشاند طبعم ...

... نسخۀ دفتر حسن تو کتابی است مبین

ور بود نکتۀ سر بسته بجز موی تو نیست

ماه تابنده بود بندۀ آن نور جبین

مهر رخشنده بجز غرۀ نیکوی تو نیست ...