ببر بگلزار نوجوانان

سلام این پیر ناتوان را

بپای آن شاخۀ صنوبر

ببوسه ای زنده کن روان را

تفقدی کن بیک پیامی

شوم فدا آن لب و دهان را

چه مرغ بی بال و پر شکسته

که گفته بدرود آشیان را

ز خرمن عمر من چه حاصل

چه دیدم این داغ ناگهان را

ز نیشکر زهر غم چشیدم

ز شاخ گل خار جان‌ستان را

کدام مادر کند تحمل

جدائی یک جهان جوان را

بماتمش تا که زنده هستم

ز ناله برهم زنم جهان را

که کرده آئین حجله گاهش

ز دود غم تیره آسمان را

ز مادر زار دل شکسته

ربوده هم تاب و هم توان را

چه نخلۀ طور غم فرزوان

کشم چه آه شرر فشان را

من و فراق تو زنده باشم؟

بخود نمی بردم این گمان را

پناه یکدسته بی پناهی

ببین چه حالست بانوان را

من از قفای تو چون غباری

که از پی افتاده کاروان را

مکن از این بیشتر جدائی

که داده بر باد خانمان را